W wieku jedenastu lat po raz pierwszy przeczytałam ,,Dziwne losy Jane Eyre” Charlotte Bronte i chociaż może nie był to najlepszy wiek do przeczytania tego typu książki, to historia Jane od razu mnie urzekła(podobnie jak ,,Wichrowe Wzgórza” Emily Bronte). Gdy kilka lat temu w Polsce zostały wydane inne książki sióstr, zaczęłam marzyć, by je przeczytać. W końcu w moje ręce trafiła ,,Shirley”.

Głównymi bohaterkami powieści są dwie różne panny – Shirley Keeldar, bogata dziedziczka, dziewczyna energiczna, dumna i pewna siebie, oraz Caroline Helstone, bratanica proboszcza, skromna, nieśmiała i lubiąca stać z boku. Mimo różnic charakterów i pozycji, Shirley i Caroline zaprzyjaźniają się. Ta znajomość sprawia, że Shirley nieco pokornieje, a Caroline zaczyna wierzyć w siebie. Więź między dziewczętami nie znika nawet wtedy, gdy Robert Moore, ukochany Caroline, zaczyna adorować Shirley. Co jest powodem tych zalotów? Kłopoty finansowe Roberta, który prowadzi fabrykę, czym naraża się lokalnej społeczności. Oprócz wątków typowo obyczajowych, powieść Bronte opisuje również bowiem rodzący się w Anglii kapitalizm i burzliwą epokę napoleońską.

Wydanie jest przepiękne, ale opis z tyłu robi tej książce krzywdę. Bo zapowiada klasyczny romans. Tymczasem wątki miłosne zaczynają się rozwijać praktycznie dopiero pod koniec książki. Ja na szczęście wiedziałam, że nie one będą główną treścią książki, i nastawiłam się bardziej na powieść z wątkami społecznymi. I pod tym względem powieść jest świetna, ale ja uwielbiam powieści społeczne z tamtych lat. Charlotte Bronte bardzo wnikliwie opisuje napięcie jakie panuje na północy Anglii i burzliwe przemiany, do których nie wszyscy umieją się przystosować. Ofiarą konfliktów jest Robert Moore, który pragnie korzystać z nadarzających się okazji, co jednak przysparza mu wielu nieprzyjaciół. Pod wieloma względami ,,Shirley” przypomina ,,Północ i Południe” Elizabeth Gaskell. Podziwiam Bronte za odwagę, jaką się wykazała podejmując takie tematy. Ocena i krytyka ówczesnego społeczeństwa dowodzi jak bardzo inteligentną i niezwykłą osobą była. Warto dodać, że wypowiadanie się na tematy społeczne w XIX wieku raczej nie było domeną kobiet.

To też piękna opowieść o kobiecej przyjaźni i solidarności. Chociaż Shirley i Caroline są tak różne, to łączy je to, że obie wyrastają poza swoje otoczenie, chcą być kimś więcej niż przykładnymi żonami, dążą do niezależności. Rozumieją krzywdy jakie spotykają ich płeć i potrafią o tym mówić. Ich dyskusje i przemyślenia to kolejne powody dla których po lekturze zaczęłam jeszcze bardziej podziwiać Charlotte Bronte. Już w ,,Dziwnych losach Jane Eyre” pojawiło się wiele odważnych myśli, ale tu jest ich jeszcze więcej i są bardziej zdecydowane. A obie bohaterki ,,Shirley” wzbudziły moją wielką sympatię. Nie potrafię powiedzieć, która bardziej. Bliższa jest mi Caroline i chwilami wydawało mi się, że to ona jest moją faworytką, ale potem Shirley robiła albo mówiła coś takiego, że… stwierdziłam, że jednak nie mogę się zdecydować.

Wątki miłosne są rozwinięte wystarczająco i całkiem mi odpowiadały. Zakończenie powieści czytałam z uśmiechem na twarzy, a dialogi między dwoma zakochanymi parami mnie urzekły. Cudowny styl Charlotte Bronte sprawia, że książki nie czyta się może jednym tchem, ale jest się pod jej urokiem. Barwne postacie(nie ma tu osoby, która nie posiadałaby wyrazistego charakteru, nawet w epizodach) , ciekawy przekór społeczeństwa, rozważania filozoficzne i społeczne czynią z ,,Shirley” coś o wiele więcej niż romans. Ja jestem szczęśliwa, że spędziłam z tą powieścią kilka dni i na pewno przeczytam inne książki sióstr.

,, Ludzkie serce potrafi wiele ścierpieć. Potrafi pomieścić w sobie więcej łez, niż ocean mieści w sobie wody. Nigdy nie wiemy, jak głębokie – jak szerokie jest nasze serce, póki nieszczęście nie napędzi nad nie chmur i nie zacznie na nie spływać czarny deszcz.”

W wieku jedenastu lat po raz pierwszy przeczytałam ,,Dziwne losy Jane Eyre” Charlotte Bronte i chociaż może nie był to najlepszy wiek do przeczytania tego typu książki, to historia Jane od razu mnie urzekła(podobnie jak ,,Wichrowe Wzgórza” Emily Bronte). Gdy kilka lat temu w Polsce zostały wydane inne książki sióstr, zaczęłam marzyć, by je przeczytać. W końcu w moje ręce...