„Na ostrzu noża” to moje pierwsze spotkanie z twórczością Miroslava Żambocha. Myślę że spokojnie można to określić jako awanturniczo-łotrzykowskie fantasy bez udziału fantasy, bo magii jest w tej książce jak na lekarstwo… Wcześniejsze wydanie tej powieści było podzielone na dwa tomy, i rzeczywiście tak się to czyta – jak dwie odrębne ale powiązane ze sobą opowieści. Pierwsza część to przygotowania do wyruszenia karawany, które to w pewnym momencie zaczęło mi się ciągnąć tak, że zastanawiałem się czy ta karawana rozpocznie swoją podróż! Na szczęście tak się stało, o czym opowiada ta umowna druga część. Wtedy to akcja przyspiesza, i robi się z tego naprawdę dobra powieść. Duże piwo dla Autora za końcowe rozdziały; dzieje się w nich dużo, i jest to doskonałe zwieńczenie całkiem udanej książki.
Osobne słowo należy się głównemu bohaterowi, Koniaszowi. Jest nieśmiertelny. Przez całą powieść jest non-stop napadany, raniony, dźgany, kaleczony, podtruwany, odurzany narkotykami, i zawsze spada na cztery łapy; czytaj – przeżywa! Momentami robiło się to zbyt śmieszne, ale w końcu to gatunek fantasy, więc można ‘fantasy’ować’ do woli. Bardzo fajnie podkreśliła to w swojej opinii moja serdeczna koleżanka, Marzena – którą z tego miejsca pozwolę sobie pozdrowić!
Ogólnie i z lektury, i po lekturze jestem zadowolony do tego stopnia, że mam zamiar poznać inne książki Żambocha, i to nie tylko te o Koniaszu.

„Na ostrzu noża” to moje pierwsze spotkanie z twórczością Miroslava Żambocha. Myślę że spokojnie można to określić jako awanturniczo-łotrzykowskie fantasy bez udziału fantasy, bo magii jest w tej książce jak na lekarstwo… Wcześniejsze wydanie tej powieści było podzielone na dwa tomy, i rzeczywiście tak się to czyta – jak dwie odrębne ale powiązane ze sobą opowieści....