Na początku mojej przygody z Barbarą Taylor Bradford byłam nią oczarowana. Uważałam, że jej książki są cudowne. Cóż w pewnym sensie tak jest, ale tylko wtedy gdy się przeczyta jedna, góra dwie książki, bo później wyraźnie już widać, że autorka pisze na jedno kopyto. Zawsze głównymi bohaterkami są kobiety. Zawsze są piękne i bogate. Zawsze mają talent artystyczny (malowanie) oraz zamiłowanie do sztuki i talent do dekorawania mieszkań, zawsze ich ukochany meżczyzna jest ideałem. I ostatnie zawsze: kobiety te kochają Anglię (głównie York), Paryż i Nowy York. Zbrzydło mi już czytanie ciągle tego samego. Strasznie się rozczarowałam.
Co do to tej książki, to jedyne co w niej było INNEGO to ogromne cierpienie głównej bohatetki. Nie mogłam przestać płakać, od kąd dowiedziała się o śmierci dzieci i meża. Do końca książki płakałam jak bóbr. Czytając czytelnik wczuwa się, przeżywa emocje bohaterki. I to było straszne. Czułam się jakby to mi odebrano moje skarby. Wątek mimo całej tej tragedii i okrucieństwa, o ironio - jest cudowny. Oczywiście nie ma w nim nic pięknęgo, chodzi o to, że człowiek ma szanse sobie uświadomić jak kruche jest życie, że w jednej chwili posiadamy wszystko a za chwlilę nie mamy już nic. Bohaterka na brak pieniędzy nie narzekała, ale nie uchroniło jej to przed stratą. Ponieważ każdy musi nieść swój krzyż. Dzieki tej książce na nowo uświadomiłam sobie jak strasznie powinniśmy dziękować, że mamy naszych bliskich przy sobie. I to, że człowiek zaczyna myśleć przy tej książce, jest właśnie cudowne.
Wciągająca: 1-6: 4,5
Przyjemnność czytania: 1-6: 4,5
Fabuła: 1-6: 5

Na początku mojej przygody z Barbarą Taylor Bradford byłam nią oczarowana. Uważałam, że jej książki są cudowne. Cóż w pewnym sensie tak jest, ale tylko wtedy gdy się przeczyta jedna, góra dwie książki, bo później wyraźnie już widać, że autorka pisze na jedno kopyto. Zawsze głównymi bohaterkami są kobiety. Zawsze są piękne i bogate. Zawsze mają talent artystyczny (malowanie)...