Niestety książka ta okazała się dla mnie dużym rozczarowaniem. Już od połowy nie miałam ochoty czytać dalej, ale nie lubię przerywać lektury, którą raz zaczęłam, dlatego przemęczyłam się do końca. Historia nudna, bohaterowie raczej płascy, brak głębszego przesłania. To ostatnie nie byłoby może wielką wadą, gdyby Wharton poprowadził inaczej narrację, gdyby styl przypominał bardziej "Rubio", a mniej "Spóźnionych kochanków". Jako że przeczytałam "Niedobre miejsce" właśnie tuż po "Spóźnionych kochankach", nie mogłam się oprzeć wrażeniu, ze autor z uporem realizuje tę samą konwencję, która ponoć sprawdziła się 10 lat wcześniej. Tutaj wypadło to jednak znacznie gorzej, chociaż sceneria jest ta sama (Paryż), choć bohater trudni się tym samym (malarstwo), chociaż fabuła kręci się wokół tego samego tematu (związki i miłość). Zakończenie także przypomina trochę "Spóźnionych...", jednak jest jeszcze słabsze. Aby nie przedłużać - w "Niedobrym miejscu" nie podobała mi się przede wszystkim wtórność. Gdyby nie to, może mogłabym przymknąć oko na nieciekawy styl, jak dla mnie dziwnie amatorski, prosty (w negatywnym tego słowa znaczeniu), niezgrabny. Jednak jako że historia nie urzeka, wszystkie wady warsztatu także ulegają obnażeniu. Nie jestem zdziwiona, że książka nie doczekała się publikacji na rynku poza Polską.

Niestety książka ta okazała się dla mnie dużym rozczarowaniem. Już od połowy nie miałam ochoty czytać dalej, ale nie lubię przerywać lektury, którą raz zaczęłam, dlatego przemęczyłam się do końca. Historia nudna, bohaterowie raczej płascy, brak głębszego przesłania. To ostatnie nie byłoby może wielką wadą, gdyby Wharton poprowadził inaczej narrację, gdyby styl przypominał...