Jakimś cudem tom drugi jest jeszcze lepszy od pierwszego, który już wysoko postawił poprzeczkę. Zdecydowanie jedna z moich ulubionych książek 2016 i jedna z najlepszych pozycji polskiej fantastyki, jaką czytałam. Niby to nietrudne, bo ogólny poziom polskiej fantastyki to dno, ale kto powiedział, że łatwo odbić się od dna? Janusz mogła napisać w połowie gorszą powieść i dalej by się wyróżniała, więc brawa dla niej, że nie spoczęła na laurach.

I muszę się pochwalić, że mam książkę z autografem. Copernicon to jednak nie była całkowita strata czasu i nerwów :D

Drugi tom to konsekwentny rozwój postaci i wartka akcja. Podoba mi się to, jak harmonijnie wątki splatają się ze sobą, dostajemy kilka większych lub mniejszych plot twistów, nie wszyscy martwi zostają martwi i nie wszyscy żywi zostają żywi. Bardzo podoba mi się rozwinięcie wątku wunderkinda, czyli Lily, liczę na to, że zostanie pogłębiony w trzecim tomie. Miałam dreszcze czytając o polityce Bretanii, bo to TAKIE POLSKIE :D W sensie, taka polska mentalność i jej konsekwencje, totalny zastój cywilizacyjny, piękne. To całe jaśniepaństwo, ciemnota religijna, wyzysk… Ironiczny komentarz do fetyszów polskiej fantastyki, aż chce się rzucić w twarz Komudzie, tym bardziej, że to pokaźny tom i może złamie mu nos.

Poza tym Janusz ma talent do pisania scen akcji. Wszystko ujęła bardzo plastycznie, ale też spójnie, nie ma problemu z wyobrażeniem sobie, co się dzieje, kto co robi, nawet kiedy narracja jest zsubiektywizowana przez Vincenta. Uwielbiam to, jak przetworzyła klisze gatunkowe, jak atak z użyciem kandelabra czy żyrandola. Plus opisy pustkostworów są naprawdę przerażające i aż miło czytać, kiedy im łoją tyłki. Jestem jednak dziwnie pewna, że Pustka nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa i główny antagonista drugiego tomu wcale nie jest największym problemem bohaterów.

I z chęcią poczytałabym więcej o Theresie, bo tam dopiero kryje się niezła historia.

Są też pewne wady, czysto techniczne – przeskakiwanie pomiędzy narracją trzecio- i pierwszoosobową w zależności od tego, czy Vincent jest w okolicy czy go nie ma. Można było tego uniknąć, bo w ten sposób rodzi się pytanie, skoro Vincent jest narratorem, to kto nam opowiada o tym, co wyrabiają Meg i Bella? Albo później, przeskoki czasowe, które nie są retrospekcją. To techniczne drobiazgi, ale trochę zawadzają. Teoretycznie nie wpływają na odbiór treści i trzeba być upierdliwą, żeby pytać, kto jest narratorem, ale jestem upierdliwa.

Jakimś cudem tom drugi jest jeszcze lepszy od pierwszego, który już wysoko postawił poprzeczkę. Zdecydowanie jedna z moich ulubionych książek 2016 i jedna z najlepszych pozycji polskiej fantastyki, jaką czytałam. Niby to nietrudne, bo ogólny poziom polskiej fantastyki to dno, ale kto powiedział, że łatwo odbić się od dna? Janusz mogła napisać w połowie gorszą powieść i...