Małgorzata Lisińska

Cofnął się jeszcze bardziej, uderzając plecami o ścianę. Rozbawiona smoczyca przeniosła wzrok na Pierwotnego Maga. – Witaj, Yaso. – Witaj, Deidghe. – Skinął głową. – Zastanawiałam się, czy mnie poznałeś. Uśmiechnął się łagodnie. – Jakże mógłbym nie? Podszedł do niej i przesunął palcami po złotej skórze. Pieszczota sprawiła, że szmaragdowe ślepia przysłoniły powieki, a gad westchnął cicho. Sodi zebrał się na odwagę – bo w sumie już i tak w ślepia wgapiał, więc do stracenia prawie nic nie miał – i odsunął się od ściany… o jakieś pół kroku. – Kurwa, chyba czegoś nie rozumiem. Znacie się? – Znamy – odpowiedział mag, nie patrząc na przyjaciela. – Jesteście, niech mnie osioł wychędoży, po imieniu ze smokiem? I zapomniało się wam, kurwa, wspomnieć?

Cofnął się jeszcze bardziej, uderzając plecami o ścianę. Rozbawiona smoczyca
przeniosła wzrok na Pierwotnego Maga.
– Witaj, Yaso...

- Czasami lepiej raz wyciąć jątrzącą się ranę, nawet jeśli oznacza to stratę części siebie, niż latami pozwalać tej ranie gnić.

- Czasami lepiej raz wyciąć jątrzącą się ranę, nawet jeśli oznacza to stratę części siebie, niż latami pozwalać tej ranie gnić.

Ojciec mu kiedyś powiedział, że życie bywa jak puzzle i jeśli nawet myślisz, że rozpieprzyło się na tysiące kawałków, zawsze możesz spróbować je poskładać. Bo trudno o większą satysfakcję niż w chwili, w której ostatni kawałek trafi na swoje miejsce.

Ojciec mu kiedyś powiedział, że życie bywa jak puzzle i jeśli nawet myślisz, że rozpieprzyło się na tysiące kawałków, zawsze możesz spróbowa...