Pikantne, dobrze przyprawione namiętnością, pachnące erotyką, aż kolorowe od fantazji i zmysłowości. Takie są "Zeszyty don Rigoberta", które prawie na każdej stronie zaskakiwały mnie swoją oryginalnością. Na dodatek okazało się że są dosyć lekkostrawne i łatwo się je czyta.

Powieść jest kontynuacją "Pochwały macochy", w zasadzie jej pełnym rozwinięciem w którym Mario Vargas Llosa opisuje próby pogodzenia przez Fonsito swojej macochy Lukrecji z ojcem Rigobertem. Czytając tę książkę ciężko ocenić co jest prawdą a co zmyśleniem, czy Fonsito jest dobrym aniołkiem, czy bezwstydnym diabełkiem nadzwyczaj rozwiniętym jak na swój wiek. Ten chłopiec planuje wszystko z obrzydliwą obłudą a jednocześnie stara się być rozbrajająco szczery. Podejrzewam że niejeden czytelnik sparzy się na tym czytając słowa wypowiedziane przez niego, i potraktuje go jak miłego uczniaka który padł ofiarą rozwiązłości dorosłych. Jednak to on jest prowodyrem większości wątków, i to dzięki niemu możemy poczytać sobie tak przewrotną książkę.

Llosa w "Zeszytach don Rigoberta" z wielkim kunsztem wkomponował malarstwo Egona Schiele, który jeszcze za swojego krótkiego życia był oskarżany o pornografię. Grafiki i obrazy austriackiego malarza możemy wyobrażać sobie wielokrotnie na kartach książki. Tym ekstrawaganckim artystą interesuje się Fonsito, który swoją niecodzienną pasją zbyt mocno ujmuje Lukrecję.

Plany Fonsita są śmiałe, a on sam w moich oczach raz jest cynicznym dzieckiem a innym razem gra lubieżnego przewrotnego starca. W tym wszystkim wyuzdanie w zasadzie jest pokazane w każdym rozdziale powieści. Llosa dozuje je nam w dopuszczalnej dawce abyśmy i my nie mogli go przypadkiem oskarżyć o szerzenie pornografii.

Ciekawym rozwiązaniem jest wplecenie w akcję krótkich dygresji autora będących polemikami na różne tematy. Przykładem może być ocena przez Rigoberta patriotyzmu czy też obrońców środowiska naturalnego. To przeplatanie naładowanych seksualnością rozdziałów poruszaniem innych spraw, ostudza czytelnika i chociaż na krótką chwilę daje odpoczynek.

Każdemu z Was kto czytał "Pochwałę macochy" polecam sięgnięcie po wyżej opisane dzieło. Tylko wtedy będziecie mogli poznać zakończenie, chociaż według mnie to co wydarzyło się na ostatnich stronach "Zeszytów don Rigoberta" zostawia wielkie pole do popisu dla naszej własnej fantazji.

Pikantne, dobrze przyprawione namiętnością, pachnące erotyką, aż kolorowe od fantazji i zmysłowości. Takie są "Zeszyty don Rigoberta", które prawie na każdej stronie zaskakiwały mnie swoją oryginalnością. Na dodatek okazało się że są dosyć lekkostrawne i łatwo się je czyta.

Powieść jest kontynuacją "Pochwały macochy", w zasadzie jej pełnym rozwinięciem w którym Mario...