Sięgnęłam po ten reportaż z ciekawości, bo wśród moich znajomych wiele mówi się o skandynawskim raju, a nieco mniej o ciemniejszych stronach opiekuńczych państw. O zabieraniu rodzicom dzieci słyszałam kiedyś w kontekście Szwecji. Nie wiedziałam, że najbardziej skrajne formy przybiera to w Norwegii.
Nie natknęłam się nigdy wcześniej na publikacje Macieja Czarneckiego, ale myślę, że to dobry reporter. Ma intuicję i tam, gdzie trzeba, drąży temat. Bardzo podoba mi się to, że przedstawił zagadnienie z bodajże wszystkich możliwych punktów widzenia. Gdzieniegdzie przebijają się jego opinie, zawsze jednak poparte faktami. Czasami nie powstrzymał się przed ocenianiem swoich rozmówców, jednak głównie wtedy, gdy ich poglądy, wbrew faktom, były czarne lub białe, nie uwzględniające w ogóle niuansów sprawy.
Historie niektórych osób są opisane w sposób niemal powieściowy. Inne są bardziej surowe, trochę przypominają sprawozdanie. Wydaje mi się, że to zależy od tego, ile wiarygodnych informacji reporter mógł uzyskać od swoich bohaterów. Jeśli opowiedzieli mu wszystko otwarcie, mógł przekazać to w bardziej literacki sposób. Jeśli coś ukrywali i więcej dowiedział się z dokumentów urzędniczych i sądowych niż od rodziców dzieci, wtedy pisał bardziej sucho, bo nie miał nic poza surowymi danymi.
Temat bardzo ciekawy i godny przemyślenia. Maciej Czarnecki opisał go dokładnie i pod wieloma względami, więc jego książka na pewno sprawdzi się dla takich, jak ja, którzy wcześniej nic o tym nie wiedzieli i chętnie przeczytają obiektywną relację.

Sięgnęłam po ten reportaż z ciekawości, bo wśród moich znajomych wiele mówi się o skandynawskim raju, a nieco mniej o ciemniejszych stronach opiekuńczych państw. O zabieraniu rodzicom dzieci słyszałam kiedyś w kontekście Szwecji. Nie wiedziałam, że najbardziej skrajne formy przybiera to w Norwegii.
Nie natknęłam się nigdy wcześniej na publikacje Macieja Czarneckiego, ale...