W tym krótkim kunsztownie napisanym eseju wybitny gdański prozaik rozważa relacje między pięknem, dobrem i wolnością. Zaczyna Chwin od ważnego wiersza Herberta 'Potęga smaku ' który był inspiracją dla wielu intelektualistów i twórców w czasach komuny. Przesłanie wiersza Herberta było jasne, oto: „Ideę i komunistyczną praktykę należało odrzucić, ponieważ kolidowały one z pięknem.” To bardzo mi bliski pogląd, sam obecnie odrzucam pewne partie polityczne i ich przywódców z powodów przede wszystkim estetycznych: ich brzydoty, przaśności, chamstwa.

Rozszerza potem Chwin myśl Herberta twierdząc, że: „wartość idei jest proporcjonalna do jakości estetycznej jej propagatorów, a także do estetycznej jakości formy architektury, składni, muzyki i obrzędu, w których idea znajduje swój widzialny wyraz.” Idea ta wywodzi ze starożytnej Grecji, a potem została przejęta przez starożytny Rzym: „Piękny fizycznie był więc Dobry moralnie, Dobry moralnie był więc Piękny fizycznie. Dla Rzymian ten związek był oczywisty.”

Niemniej w dalszej części eseju Chwin kompletnie dezawuuje związek między pięknem a dobrem, podając wiele mocnych przykładów. Po pierwsze wspaniałe piękno starożytnych budowli oparte było na nieludzkim systemie niewolniczym, a potem okrutny feudalizm zrodził do dziś podziwiane gotyckie katedry.

A potem idzie Chwin dalej, trudno na przykład zanegować piękno związane z odrażającym hitleryzmem, weźmy chociażby propagandowe filmy Leni Riefenstahl czy mundury SS projektowane przez stylistów z domu mody Hugo Bossa. Stalinizm był mniej estetyczny, w każdym razie sowieckie mundury nie mogły się równać z niemieckimi. Weźmy jednak wspaniałe filmy Eisensteina, chociażby 'Iwan Groźny': „miał odrażające przesłanie, usprawiedliwiał krwawe czystki Stalina, ale do dziś pozostaje arcydziełem światowego kina.” Podaje Chwin więcej przykładów, gdzie piękno jest bardzo dalekie od dobra i wolności.

Sporo też dowiadujemy się o trudnych relacjach kultury chrześcijańskiej z pięknem. Chodzi na przykład o problem kreowania obrazu Jezusa w sztuce sakralnej. Mamy też sporo rozważań o pięknie natury.

Przytoczyłem tylko część idei zaprezentowanych w eseju, bo mimo niewielkiej objętości rzecz jest niezwykle bogata w treść i wymaga uważnej lektury. Znajdziemy tam też niepokojące cytaty, na przykład: „Leszek Kołakowski podejrzewał, że demokracja jest zaledwie krótkim epizodem w historii świata, bo totalitaryzm, autorytaryzm czy despotyzm jest ontologiczną normą ludzkich społeczeństw, do której demokratyczna ludzkość wcześniej czy później powróci.” Niestety, nie podaje Chwin źródła.

Inspirująca, wymagająca lektura.

W tym krótkim kunsztownie napisanym eseju wybitny gdański prozaik rozważa relacje między pięknem, dobrem i wolnością. Zaczyna Chwin od ważnego wiersza Herberta 'Potęga smaku ' który był inspiracją dla wielu intelektualistów i twórców w czasach komuny. Przesłanie wiersza Herberta było jasne, oto: „Ideę i komunistyczną praktykę należało odrzucić, ponieważ kolidowały one z...

Sądzę, że jeszcze wiele razy będę powracała do tego eseju. Przemyślenia autora są mi niezwykle bliskie i wydaje mi się, że jest to zbiór myśli, które były gdzieś we mnie głęboko zakorzenione, jednak nie potrafiłam ich spójnie ułożyć ani o nich opowiedzieć. Jak dobrze, że są inni ludzie, którzy uświadamiają, uczą, pozwalają nazywać za pomocą literatury

Sądzę, że jeszcze wiele razy będę powracała do tego eseju. Przemyślenia autora są mi niezwykle bliskie i wydaje mi się, że jest to zbiór myśli, które były gdzieś we mnie głęboko zakorzenione, jednak nie potrafiłam ich spójnie ułożyć ani o nich opowiedzieć. Jak dobrze, że są inni ludzie, którzy uświadamiają, uczą, pozwalają nazywać za pomocą literatury

Stefana Chwina czytelnikom przedstawiać nie trzeba. Każdy, kto ceni polską współczesną, wymagającą literaturę, doskonale zna jego nazwisko i przynajmniej część dorobku.

Od lat jestem wielką miłośniczką prozy Pana Chwina, zwłaszcza jego powieści. Nie mniejszym podziwem i szacunkiem darzę jego eseistykę, więc z ogromną przyjemnością wysłuchałam w formie audiobooka wykładu, jaki pisarz wygłosił.

To tekst mądry, dojrzały, erudycyjny... Emanuje z niego wielki podziw autora dla kultury europejskiej, ogromna pasja, z jaką podchodzi on do literatury, do historii, przeszłości i teraźniejszości oraz ich wzajemnych powiązań.

Stefan Chwin pochyla się nad pojęciem piękna - jako kategorią estetyczną, obecną zarówno w naszym codziennym życiu, jak i w kulturze.
Przywołuje różne utwory i poglądy wybitnych twórców, m.in. Zbigniewa Herberta, Czesława Miłosza, Jana Błońskiego, Leszka Kołakowskiego.
Pokazuje, że piękno może być zwodnicze i oszukańcze, że z jednej strony bywa względne, nieraz zmienia się wraz z upływem czasu, jednak niezmiennie fascynuje, pociąga, skłania do refleksji.

Piękno pisarz zestawia nieraz z innymi pojęciami i wartościami, np. z dobrocią, odwagą, honorem, bezkompromisowością.
Pisze też o życiu, bólu istnienia, wyborach, jakie ludzie dokonują, kształtując swój los i wpływając na los innych. Pisze o wielkiej historii, totalitaryzmach i o wielkich artystach.

To mądry i pełen kulturowych odniesień esej, który chłonie się jak woda gąbkę. Wysłuchanie tego tekstu w wykonaniu autora było dla mnie Wielką Ucztą Duchową, niesłychanie inspirującą, pouczającą i wzbudzającą mnóstwo emocji oraz przemyśleń.

I ten język - niezwykle bogaty, barwny, piękna polszczyzna, jaką dziś już piszą tylko nieliczni!

Na pewno jeszcze będę wracać do "Zwodniczego piękna" - wszystkim polecam z czystym sumieniem.

Stefana Chwina czytelnikom przedstawiać nie trzeba. Każdy, kto ceni polską współczesną, wymagającą literaturę, doskonale zna jego nazwisko i przynajmniej część dorobku.

Od lat jestem wielką miłośniczką prozy Pana Chwina, zwłaszcza jego powieści. Nie mniejszym podziwem i szacunkiem darzę jego eseistykę, więc z ogromną przyjemnością wysłuchałam w formie audiobooka wykładu,...

Niezmiernie ciekawe, mądre, osobiste rozważania na temat piękna, dobra i wolności. Czy mają ze sobą coś wspólnego? Skąd się piękno wywodzi, jak powstało? Czy można się nim zachwycać bezrefleksyjnie? – „piękno, ból i krew – nierozerwalna jednia na ziemi” mówi Profesor, cytując m.in. Herberta, Miłosza; wspominając Holbeina, Friedricha.
A wszechświat? – jest „wielkim kosmicznym bólem” ale jest także zabójczo piękny – bardziej zabójczy czy bardziej piękny? – znajdziemy bardzo osobistą odpowiedz na to pytanie.
Polecam.Ogromnie.

Niezmiernie ciekawe, mądre, osobiste rozważania na temat piękna, dobra i wolności. Czy mają ze sobą coś wspólnego? Skąd się piękno wywodzi, jak powstało? Czy można się nim zachwycać bezrefleksyjnie? – „piękno, ból i krew – nierozerwalna jednia na ziemi” mówi Profesor, cytując m.in. Herberta, Miłosza; wspominając Holbeina, Friedricha.
A wszechświat? – jest „wielkim...