Książka trafiła w moje ręce zupełnie przypadkiem i gdyby nie nazwisko Hellera na okładce, prawdopodobnie nigdy bym się nią nie zainteresowała. Jest to bowiem opowieść o mężczyźnie po pięćdziesiątce, który zmaga się z paraliżem całego ciała. Poznajemy wszystkie szczegóły – jak choroba postępowała, jak przebiegało leczenie, a nawet ile kosztowała terapia i za co zapłaciła firma ubezpieczeniowa. Nie brzmi zachęcająco? No cóż, nie zapominajcie, że tym chorym był Heller.
Kilkumiesięczny okres rekonwalescencji jest przedstawiony z dwóch perspektyw – przykutego do łóżka pisarza i jego przyjaciela, Speeda Vogla, który w tym czasie zajmował się codziennymi sprawami Hellera i organizował jego życie. I o ile sama choroba jest zdecydowanie poważna, to opowiedziana została w sposób lekki, czasami nawet anegdotyczny. Obok łóżka chorego pojawiają się coraz to ciekawsze postaci, by przywołać choćby Mela Brooksa czy Dustina Hoffmana. Mamy tutaj próbkę humoru znanego z „Paragrafu 22”, który sprawia, że historię pobytu w szpitalu i żmudnej walki o powrót do zdrowia czyta się całkiem przyjemnie.

Książka trafiła w moje ręce zupełnie przypadkiem i gdyby nie nazwisko Hellera na okładce, prawdopodobnie nigdy bym się nią nie zainteresowała. Jest to bowiem opowieść o mężczyźnie po pięćdziesiątce, który zmaga się z paraliżem całego ciała. Poznajemy wszystkie szczegóły – jak choroba postępowała, jak przebiegało leczenie, a nawet ile kosztowała terapia i za co zapłaciła...