Przyjaciółki. Sigita i Beata znają się od małego, wychowały się w tym samym prowincjonalnym miasteczku, które dalej jest domem dla pierwszej, a dla drugiej wstydliwym wspomnieniem. Dzieciństwo Beaty nacechowane jest alkoholizmem ojca i z góry skazanymi na klęskę staraniami zahukanej matki. Dom Sygity z pozoru bardziej cywilizowany, to zimna i niedostępna matka oraz ojciec, który bardziej niż ludzi ceni kury! Sytuację ratuje pies Król i nieograniczony dostęp do czekolady. I oczywiście przyjaźń – ta jest ratunkiem dla obu dziewczynek. Dorosłość, jak to często w życiu bywa, przynosi rozstanie, niestety też zapomnienie. Dopiero fatalny wywiad telewizyjny i z jego powodu wykonany telefon stają się impulsem do spotkania po latach. Więcej już powiedzieć nie wolno, odtąd każde dodane słowo mogłoby zdradzić za dużo. Zamilknę więc.

Mówiono mi, że książka jest przeraźliwie smutna, mówiono, że trudno doczytać ją do końca z powodu tego smutku właśnie. I było bardzo trudno, chociaż z zupełnie innych powodów. Tragizm porażał i jednocześnie jawił się niczym science fiction, tak trudno było uwierzyć w jego wielkie nagromadzenie. Całość bardzo ciężkostrawna, i to bynajmniej nie z powodu zawartości, ale przez sposób podania. Suche i powierzchowne podejście do tematu odrzuca mimo kwiecistego języka. Tak kwiecistego, że czasem trzeba przeczytać fragment dwukrotnie, by zrozumieć. Jednak najgorsze jest to, że nie wzrusza. Sama do siebie miałam pretensje, że nie umiem się przejąć losem bohaterek. Do tego doszło!

Przyjaciółki. Sigita i Beata znają się od małego, wychowały się w tym samym prowincjonalnym miasteczku, które dalej jest domem dla pierwszej, a dla drugiej wstydliwym wspomnieniem. Dzieciństwo Beaty nacechowane jest alkoholizmem ojca i z góry skazanymi na klęskę staraniami zahukanej matki. Dom Sygity z pozoru bardziej cywilizowany, to zimna i niedostępna matka oraz ojciec,...