Książka ma specyficzną narrację, do tego stopnia, że na początku nie mogłam rozróżnić, która rodzina jest Beaty a która Sygity. Do tego autorka krąży po osi czasu bez uprzedzenia: młode-dorosłe-młode, w głowie się kręci. Ale pomimo to warto ją przeczytać, bo ta słodko-gorzka historia dwóch przyjaciółek bawi, smuci i zmusza do refleksji nad kruchością życia i więzi międzyludzkich. Jedyne co mnie zezłościło, to opisywane kilkakrotnie karmienie psa czekoladą. No nie wolno, dla psów czekolada to trucizna i nawet w książce dla mnie nie do wybaczenia!

Książka ma specyficzną narrację, do tego stopnia, że na początku nie mogłam rozróżnić, która rodzina jest Beaty a która Sygity. Do tego autorka krąży po osi czasu bez uprzedzenia: młode-dorosłe-młode, w głowie się kręci. Ale pomimo to warto ją przeczytać, bo ta słodko-gorzka historia dwóch przyjaciółek bawi, smuci i zmusza do refleksji nad kruchością życia i więzi...

Nie chcę nawet pisać już dawno się nie zmęczyłam tak czytaniem książki. Nie widziałam filmu i chyba nie chcę. Dwie przyjaciółki ich otoczenie w dzieciństwie i wieku dorosłym. Tylko tyle napiszę ...

Nie chcę nawet pisać już dawno się nie zmęczyłam tak czytaniem książki. Nie widziałam filmu i chyba nie chcę. Dwie przyjaciółki ich otoczenie w dzieciństwie i wieku dorosłym. Tylko tyle napiszę ...

Ta książka to wielkie rozczarwowanie, tak jak film. Choć książka jest ciut lepsza.
Bohaterki wydają się być realnymi postaciami. Ich problemy - rzeczywiste, ale spsoób, w jaki autorka konstruuje fabułę, dialogi i cała reszta bardzo sztuczne.
Szkoda. Powstało czytadełko, a nie wartościowy utwór o codzienności każdego z nas.

Ta książka to wielkie rozczarwowanie, tak jak film. Choć książka jest ciut lepsza.
Bohaterki wydają się być realnymi postaciami. Ich problemy - rzeczywiste, ale spsoób, w jaki autorka konstruuje fabułę, dialogi i cała reszta bardzo sztuczne.
Szkoda. Powstało czytadełko, a nie wartościowy utwór o codzienności każdego z nas.

Ksiazke bardzo trudno sie czyta ze wzgledu na jezyk, jakim jest pisana. Musze przyznac, ze poddawalam sie chyba ze cztery razy i ciagle do niej wracalam, bo nie umialam zcierpiec faktu iz taka malutka ksiazka mnie pokonala. Niestety, jest tak "ciezko " napisana, ze nie nie siegnelabym po nia jeszcze raz... daje 5 gwiazdek tylko dlatego, ze temat ma potencjal...

Ksiazke bardzo trudno sie czyta ze wzgledu na jezyk, jakim jest pisana. Musze przyznac, ze poddawalam sie chyba ze cztery razy i ciagle do niej wracalam, bo nie umialam zcierpiec faktu iz taka malutka ksiazka mnie pokonala. Niestety, jest tak "ciezko " napisana, ze nie nie siegnelabym po nia jeszcze raz... daje 5 gwiazdek tylko dlatego, ze temat ma potencjal...

Nie oceniam, bo nie przeczytałam. Dobrnęłam do setnej strony i odłożyłam. Temat nawet ciekawy, okładka i recenzje zachęcające, ale ta powieść jest jakoś tak "zimno" napisana. Patetyczny język i niesamowicie długie zdania, tak jakoś nudno. Ale to tylko moje zdanie.

Nie oceniam, bo nie przeczytałam. Dobrnęłam do setnej strony i odłożyłam. Temat nawet ciekawy, okładka i recenzje zachęcające, ale ta powieść jest jakoś tak "zimno" napisana. Patetyczny język i niesamowicie długie zdania, tak jakoś nudno. Ale to tylko moje zdanie.

Dawno temu przeczytałam. Przede wszystkim zapamiętałam bogactwo i piękno języka którym posługiwała się autorka. W epoce krótkich wiadomości to unikat.

Dawno temu przeczytałam. Przede wszystkim zapamiętałam bogactwo i piękno języka którym posługiwała się autorka. W epoce krótkich wiadomości to unikat.

Jest to bardzo wzruszająca powieść o przyjaźni dwóch kobiet: Beaty i Sygity. Bohaterki razem wychowywały się na prowincji.Obie bohaterki łączą problemy osobiste i rodzinne. Dlatego tak bardzo się przyjaźnią. Jest to książka o cierpieniu, raku i obojętności rodziców wobec problemów. Ta lektura potrafi wbić w fotel i skłonić do refleksji nad własnym życiem. Nie jest to lektura dla wszystkich czytelników.

Jest to bardzo wzruszająca powieść o przyjaźni dwóch kobiet: Beaty i Sygity. Bohaterki razem wychowywały się na prowincji.Obie bohaterki łączą problemy osobiste i rodzinne. Dlatego tak bardzo się przyjaźnią. Jest to książka o cierpieniu, raku i obojętności rodziców wobec problemów. Ta lektura potrafi wbić w fotel i skłonić do refleksji nad własnym życiem. Nie jest to...

Nie jest to książka, którą czyta się z zapartym tchem... Czytałam ją dość długo w porównaniu do innych lektur, które potrafię pochłonąć w dwa dni.
Najgorzej jest jednak na początku. Pierwsze kilka rozdziałów odraża "ciężką" narracją, potem się do niej prawdopodobnie przyzwyczaiłam, bo kolejne rozdziały czytało się przyjemniej ;)
Po książkę sięgnęłam przed obejrzeniem filmu (jeszcze wciąż nie widziałam). Obrałam sobie taką taktykę, że najpierw przeczytam książkę, a następne zobaczę film. Czytając opinie o filmie, mam wrażenie, że to dobry manewr. Prawdopodobnie robiąc na odwrót, zrezygnowałabym z czytania książki po pierwszych rozdziałach...
Niemniej jednak myślę, że jest to pozycja, którą warto przeczytać!

Nie jest to książka, którą czyta się z zapartym tchem... Czytałam ją dość długo w porównaniu do innych lektur, które potrafię pochłonąć w dwa dni.
Najgorzej jest jednak na początku. Pierwsze kilka rozdziałów odraża "ciężką" narracją, potem się do niej prawdopodobnie przyzwyczaiłam, bo kolejne rozdziały czytało się przyjemniej ;)
Po książkę sięgnęłam przed obejrzeniem...

To będzie po prostu bardzo osobista opinia, bez mądrzenia się i uwag krytycznoliterackich.
Uwielbiam tę książkę !!! Jest cudowna, bowiem opowiada o całym wachlarzu uczuć... O ciężkiej chorobie, o ludzkim ciele, bez przesadnej ilości słodkich słówek. W "Jasnych błękitnych oknach" nie ma uszlachetniania cierpienia, tłumaczenia sobie, niejako na siłę, że ma ono jakiś wyższy cel. Jest za to mnóstwo stanów emocjonalnych. Przecież, chyba tylko my, kobiety, potrafimy kochać kogoś, niemalże całe życie, bez względu na to, jak bardzo on nas skrzywdził. Nieustanie czekać na jego powroty. Trudno uwolnić się od miłości... Książka Edyty Czepiel obrazuje życie, pozbawione wydumanego filozofowania i oświeconych mądrości.

To będzie po prostu bardzo osobista opinia, bez mądrzenia się i uwag krytycznoliterackich.
Uwielbiam tę książkę !!! Jest cudowna, bowiem opowiada o całym wachlarzu uczuć... O ciężkiej chorobie, o ludzkim ciele, bez przesadnej ilości słodkich słówek. W "Jasnych błękitnych oknach" nie ma uszlachetniania cierpienia, tłumaczenia sobie, niejako na siłę, że ma ono jakiś wyższy...

Temat książki bardzo ciekawy, szkoda tylko że napisana trudnym językiem w sposób nieprzystępny dla przeciętnego czytelnika. Jakoś skończyłam ale trzy razy odkładałam.

Temat książki bardzo ciekawy, szkoda tylko że napisana trudnym językiem w sposób nieprzystępny dla przeciętnego czytelnika. Jakoś skończyłam ale trzy razy odkładałam.