Zmogłam w końcu. Kiedyś, jeszcze w szczenięctwie zafascynowana Ostatnim Mohikaninem obiecałam sobie przeczytać cały pięcioksiąg Sokolego Oka. Teraz zaczęłam go powoli zbierać. Zgodzę się, że na taką lekturę może już mam troszkę za dużo lat, ale został mi sentyment do bohaterów, taki jak do misia przytulanki schowanego gdzieś głęboko na strychu. Książka wybitnie pokazuje różnice między białymi, a "Dzikimi". Rozrzutne, bezmyślne wycinanie lasów, zabijanie zwierzyny dla zabawy, a nie dla potrzeby przez Pionierów bardzo kontrastują z wartościami jakie reprezentują sobą Natty, Mohegan i Oliwer. Także pod względem różnic charakterów autor bardziej upodobał sobie chyba "Dzikich" rysując ich jako osoby dumne, bardzo uparte i mądre które odnoszą się z szacunkiem do Natury wiedząc że jej dary nie są nieskończone. Książka ma zarówno tajemnicę która wyjaśnia się wiadomo na końcu opowieści, ma delikatny wątek miłosny, troszkę przygody ale czytając ją odniosłam wrażenie że autor chciał bardziej zarysować ten kontrast między środowiskami, a reszta była jakby tłem do tego. Wierzę, że gdybym znów miała 12 lat oceniłabym ją o wiele wyżej jednak może przez ten sentyment i tak uważam że jest dobra choć bardzo daleko jej do Ostatniego Mohikanina.

Zmogłam w końcu. Kiedyś, jeszcze w szczenięctwie zafascynowana Ostatnim Mohikaninem obiecałam sobie przeczytać cały pięcioksiąg Sokolego Oka. Teraz zaczęłam go powoli zbierać. Zgodzę się, że na taką lekturę może już mam troszkę za dużo lat, ale został mi sentyment do bohaterów, taki jak do misia przytulanki schowanego gdzieś głęboko na strychu. Książka wybitnie pokazuje...