Początki państwa i jego rozszerzania przez osadników, pionierów z udziałem Nataniela Bumpy - czwarty tom, czwarta ksywa. Bardzo spokojna książka, znacznie różni się od trzech poprzednich części. Dużo o przyrodzie Ameryki, jej nadużywaniu przez Pionierów, w konsekwencji zanikaniu, przebijaj się aktualne teraz gasła ekologiczne. O tworzeniu i egzekwowaniu prawa w nowym państwie i przemijaniu świata Indian, których w tym tomie bardzo mało. Ciężko się czyta bo akcja się wlecze. W tym tomie brak tych niewiarygodnych sytuacji z poprzednich części. Sam koniec przyśpiesza i to daje plusa dla całości.

Początki państwa i jego rozszerzania przez osadników, pionierów z udziałem Nataniela Bumpy - czwarty tom, czwarta ksywa. Bardzo spokojna książka, znacznie różni się od trzech poprzednich części. Dużo o przyrodzie Ameryki, jej nadużywaniu przez Pionierów, w konsekwencji zanikaniu, przebijaj się aktualne teraz gasła ekologiczne. O tworzeniu i egzekwowaniu prawa w nowym...

Wreszcie nieco inny schemat książki Coopera. Czwarta z serii opowieść jest spokojniejsza niż poprzednie, nieco melancholijna, ale też w pewnych miejscach przygodowa. Autor z tego co widać w przypisach bardzo stara się oddać realizm sytuacji i wpleść wątki biograficzne znanych mu postaci. Nie jest to literatura wysokich lotów, charakterystyka postaci jest przejrzysta po kilkunastu stronach i kolejny raz główny bohater zmienia imię, co jest irytujące.

Czyta się dobrze, choć nie porywa. Akcja raczej stacjonarna, bardziej uduchowiona niż fizyczna. Szkoda, że praktycznie nie nawiązuje do poprzednich przygód Sokolego Oka, a tylko czytając inne części pięcioksięgu można wywnioskować pewną kontynuację, która nie ma jakiejś jednej, spójnej fabuły.

Ciekawostką jest błąd tłumaczenia tytułu: powinien brzmieć "Pionierzy" lub w starej wersji "Pioniery"

Wreszcie nieco inny schemat książki Coopera. Czwarta z serii opowieść jest spokojniejsza niż poprzednie, nieco melancholijna, ale też w pewnych miejscach przygodowa. Autor z tego co widać w przypisach bardzo stara się oddać realizm sytuacji i wpleść wątki biograficzne znanych mu postaci. Nie jest to literatura wysokich lotów, charakterystyka postaci jest przejrzysta po...

Bardzo dobra książka. W mojej opinii porusza zagadnienia egzystencjalne, których zwieńczeniem jest jedno, może dwa zdania na samym jej końcu. Warto było przebrnąć przez tą barwną, poplątaną historię, która długo nie zachwyca ;)

Bardzo dobra książka. W mojej opinii porusza zagadnienia egzystencjalne, których zwieńczeniem jest jedno, może dwa zdania na samym jej końcu. Warto było przebrnąć przez tą barwną, poplątaną historię, która długo nie zachwyca ;)

Moja książka ma tytuł "Pionierowie" - wydawnictwo Iskry, Warszawa 1990 , ale to chyba szczegół

Moja książka ma tytuł "Pionierowie" - wydawnictwo Iskry, Warszawa 1990 , ale to chyba szczegół

Książkę przeczytałem dość dawno. Mimo, że była to czwarta część pięcioksięgu to stanowiła dość odrębną opowieść na tyle, że udało mi się szybko wejść w losy bohaterów. Z chęcią kiedyś sięgnę po pozostałe pozycje z pięcioksięgu i dalsze losy Sokolego Oka. Albo polecę to swoim dzieciom :)

Książkę przeczytałem dość dawno. Mimo, że była to czwarta część pięcioksięgu to stanowiła dość odrębną opowieść na tyle, że udało mi się szybko wejść w losy bohaterów. Z chęcią kiedyś sięgnę po pozostałe pozycje z pięcioksięgu i dalsze losy Sokolego Oka. Albo polecę to swoim dzieciom :)

Las szumi a na plecach można wyczuć wzrok tropicieli , doskonała książka

Las szumi a na plecach można wyczuć wzrok tropicieli , doskonała książka

Zmogłam w końcu. Kiedyś, jeszcze w szczenięctwie zafascynowana Ostatnim Mohikaninem obiecałam sobie przeczytać cały pięcioksiąg Sokolego Oka. Teraz zaczęłam go powoli zbierać. Zgodzę się, że na taką lekturę może już mam troszkę za dużo lat, ale został mi sentyment do bohaterów, taki jak do misia przytulanki schowanego gdzieś głęboko na strychu. Książka wybitnie pokazuje różnice między białymi, a "Dzikimi". Rozrzutne, bezmyślne wycinanie lasów, zabijanie zwierzyny dla zabawy, a nie dla potrzeby przez Pionierów bardzo kontrastują z wartościami jakie reprezentują sobą Natty, Mohegan i Oliwer. Także pod względem różnic charakterów autor bardziej upodobał sobie chyba "Dzikich" rysując ich jako osoby dumne, bardzo uparte i mądre które odnoszą się z szacunkiem do Natury wiedząc że jej dary nie są nieskończone. Książka ma zarówno tajemnicę która wyjaśnia się wiadomo na końcu opowieści, ma delikatny wątek miłosny, troszkę przygody ale czytając ją odniosłam wrażenie że autor chciał bardziej zarysować ten kontrast między środowiskami, a reszta była jakby tłem do tego. Wierzę, że gdybym znów miała 12 lat oceniłabym ją o wiele wyżej jednak może przez ten sentyment i tak uważam że jest dobra choć bardzo daleko jej do Ostatniego Mohikanina.

Zmogłam w końcu. Kiedyś, jeszcze w szczenięctwie zafascynowana Ostatnim Mohikaninem obiecałam sobie przeczytać cały pięcioksiąg Sokolego Oka. Teraz zaczęłam go powoli zbierać. Zgodzę się, że na taką lekturę może już mam troszkę za dużo lat, ale został mi sentyment do bohaterów, taki jak do misia przytulanki schowanego gdzieś głęboko na strychu. Książka wybitnie pokazuje...

Tak samo jak "Preria", wciąga niesamowitą autentycznością realiów i opisem dzikiej przyrody

Tak samo jak "Preria", wciąga niesamowitą autentycznością realiów i opisem dzikiej przyrody