"To właśnie jako rybak nauczyłem się cierpliwości, a wspomnienia pomagały mi żyć"

Każdy mógłby się zastanowić, o czym będzie marzył, gdy postrada zmysły. Gdy go zamkną jako beztroskiego wariata, ale odbiorą mu lekami wariacką niefrasobliwość. Do czego będzie tęsknić, co będzie sobie wyobrażać.

Ota Pavel spisał te marzenia i wspomnienia w "Śmierci pięknych saren" i "Jak spotkałem się z rybami". To piękne, liryczne opowieści z życia wzięte, ale zasnute już czasem, wybiórcze i jakby dziecięce, choć dzieciństwa dotyczą tylko na początku. Historia wije się jak rzeka ze wspomnień Pavla, ale nie narzuca się i nie zmusza do czytania. Nie można jej wierzyć, jak żadnemu wspomnieniu z przeszłości. I jak wspomnienia jest zwyczajna, wyidealizowana i pochłaniająca. I paradoksalnie prawdziwa na wskroś, czytając ją czułam, że z mojej pamięci też można by napisać taką opowieść.
I chciałam się w niej taplać, pluskać, pływać i zanurzałam w niej wędkę mojej wyobraźni, by wyciągnąć z treści jak najwięcej dla siebie.

"Wpatrywałem się w wiosenną wodę Berounki i wiedziałem, że ta woda, co tutaj płynie, musiała płynąć również w górze rzeki obok Skryj i pod łodziami wuja Proszka z Łęgów. Rzeka tak samo jak obłoki przepływała przez miejsca, gdzie kiedyś w życiu było nam dobrze. Obserwowałem jej nurty, jej ryby, jak wyskakują na powierzchnię, młyny przy jazach i jazy powstrzymujące wody. Młynarzy, co jeszcze nie uwinęli się z robotą, i przewoźników, którzy jeździli tam i z powrotem. Po sześciu latach znowu patrzyłem na rzekę. Przylgnąłem twarzą do szyby, żeby nic mi nie umknęło. Rzekę kochałem bardziej niż cokolwiek na świecie i wtedy jeszcze wstydziłem się tego."

"To właśnie jako rybak nauczyłem się cierpliwości, a wspomnienia pomagały mi żyć"

Każdy mógłby się zastanowić, o czym będzie marzył, gdy postrada zmysły. Gdy go zamkną jako beztroskiego wariata, ale odbiorą mu lekami wariacką niefrasobliwość. Do czego będzie tęsknić, co będzie sobie wyobrażać.

Ota Pavel spisał te marzenia i wspomnienia w "Śmierci pięknych saren" i "Jak...