Książka jest niby-pamiętnikiem pisarki, który obejmuje rok poprzedzający wstąpienie Polski do Unii. Z tego tytułu znajdziemy w niej sporo komentarzy do ówczesnych wydarzeń politycznych i społecznych. Niektóre z tych opinii lekko zwietrzały przez te kilkanaście lat, ale są też takie, które nic nie straciły na swojej aktualności. Niestety dla nas, bo zdecydowana większość jest negatywna….
Tak się akurat składa, że w wielu kwestiach moje poglądy są zbieżne z tymi prezentowanymi w książce więc naprawdę miło było mi przeczytać moje własne myśli ubrane w słowa. Zdarzały się też takie akapity, z którymi zgodzić się nie mogłam, no ale tak to już jest z prywatnymi opiniami: każdy ma prawo do swojej.
Z perspektywy czasu rozbawiło mnie tylko to, że niektóre wydarzenia, które przed laty wydawały się super istotne, były przedmiotem zażartych dyskusji w mediach, skłócały i dzieliły, przepadły w mrokach niepamięci i mało kto dzisiaj byłby w stanie cokolwiek o nich powiedzieć. Ot, taka dygresja w stylu: „jak bardzo powinien się człowiek przejmować większością szumu medialnego”….
Trochę szkoda, że zabrakło w książce miejsca na jakieś pozytywy wynikające z mieszkania w kraju nad Wisłą. Jakby nie było, chęć powrotu do Polski z czegoś wynikała, o tym jednak pisarka nawet się nie zająknęła…
Czas ten był również okresem intensywnych zmian w życiu autorki, stąd też mnóstwo odnośników do elementów codziennego życia, takich jak wychowywanie dziecka, zakup domu, remonty, przeprowadzka, sprzedaż samochodu itp. I tutaj jak na sztandarową skandalistkę kraju znajdziemy nadzwyczaj dużo normalności. Praktycznie każdy z nas mógłby być autorem takich wpisów.

Konstrukcja książki (tj. stosunkowo krótkie notatki pod każdą datą) sprawia, że szybko się ją czyta. Język z kolei to zadziwiający miks- miejscami pełen pięknych metafor, filozoficznych przemyśleń, plastycznych opisów i wszystko to napisane polszczyzną z górnej półki; czasami jednak sięga rynsztoka i nie powstydziłby się go żul spod budki z tanim piwem. Przyznaję, że nie do końca rozumiem taki zabieg. Może chodziło o pokazanie, że nic co ludzkie, nie powinno być nam obce?.... No, ale jeśli tak, to dlaczego pani Gretkowska tak bezlitośnie jedzie po Muńku, czy wielbicielach spędzania wolnego czasu przed telewizorem?...
Krótko mówiąc: w „Europejce” znajdziemy sporo krytyki, szczyptę ironii, odrobinę humoru i ździebko dystansu do samego siebie. Znacznie słabiej za to z tolerancją dla poglądów odmiennych niż te wyznawane przez pisarkę. Do przeczytania, choć na łopatki nie powala.

Książka jest niby-pamiętnikiem pisarki, który obejmuje rok poprzedzający wstąpienie Polski do Unii. Z tego tytułu znajdziemy w niej sporo komentarzy do ówczesnych wydarzeń politycznych i społecznych. Niektóre z tych opinii lekko zwietrzały przez te kilkanaście lat, ale są też takie, które nic nie straciły na swojej aktualności. Niestety dla nas, bo zdecydowana większość...