Miło było wrócić do czasów studenckich z Małgosią Wardą. Podziwiana przeze mnie pisarka już na początku swojej drogi potrafiła porwać czytelnika.
♥️

„Nie ma powodu by płakać” to książka opowiadająca historię z dwóch tygodni życia warszawskich artystów Akademii Sztuk Pięknych.

Sama autorka jest absolwentką takiej uczelni, tyle że w rodzinnej Gdyni. To wszystko dodaje smaczku, gdyż powieść czyta się jak pamiętnik!

Główną bohaterką jest Maja, która opuszcza Wybrzeże i udaje się do stolicy by stać się częścią współczesnej warszawskiej bohemy.

Książka jest przesiąknięta klimatem Warszawy! Z wielką przyjemnością spacerowałam z Majką po Nowy Świecie, Moście Sierakowskim i warszawskich parkach.

Moim ulubionym fragmentem, który porwał mnie zupełnie, jest poranna wyprawa na Pragę młodej studentki z kolegą z roku, gdzie fotografują miejscowe straganiarki i przechodniów :)

Dziewczyna wydaje się nieco zagubiona w nowym, wielkim mieście. Z wielką dozą wrażliwości poznaje nowe życie, znajomych… Jak większość dziewczyn w tym wieku chciałaby się szczęśliwie zakochać. Czy się to udaje? Musicie sprawdzić sami 🙂

Cytat, który spodobał mi się szczególnie:

„Większość wspomnień z czasem blednie, pamięć idealizuje je, zaciera kontury i wypacza prawdę”.

Miło było wrócić do czasów studenckich z Małgosią Wardą. Podziwiana przeze mnie pisarka już na początku swojej drogi potrafiła porwać czytelnika.
♥️

„Nie ma powodu by płakać” to książka opowiadająca historię z dwóch tygodni życia warszawskich artystów Akademii Sztuk Pięknych.

Sama autorka jest absolwentką takiej uczelni, tyle że w rodzinnej Gdyni. To wszystko dodaje...

Książka pt. '' Ne ma powodu, by płakać'' autorstwa nieznanej mi do tej pory twórczości Pani Małgorzaty Wardy jest powieścią, w której to przedstawia losy bohaterów warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych.

Główną bohaterką w tej powieści jest Maja. To wrażliwa, zdolna dziewczyna. Tak, jak u każdego z nas zdarzają się momenty zagubienia życiowego. Jej dotychczasowe życie uległo zmianom. Rozpoczyna Maja nowy etap życia w stolicy, aby móc lepiej poznać współczesną sztukę artystyczną, a również marzyłaby stać się częścią bohemy artystycznej.

Prace artystyczne tworzone przez Maję i jej przyjaciół dają w rezultacie uzyskane bardzo różne końcowe efekty, ale za to poznają, się lepiej podczas spotkań towarzyskich rozważając, na nich swoje życiowe i zawodowe plany poprzez organizowanie wspólnych wernisaży analizując przy tym, jakie korzyści uzyskali, tworząc, je.

Gdy zapoznany się z życiem każdego osobna występujących w tej powieści bohaterów drugoplanowych to z łatwością wywnioskujemy, jacy oni są naprawdę, czy są tajemniczy, czy potrafią na co dzień się uśmiechać i liczyć na siebie w każdej możliwej dla niej sytuacji?

Przyznam, że momentami uważnie obserwowałam postępowanie każdego z występującej w tej powieści bohaterów, z tego względu, że oni mają to coś w sobie, gdyż nie udają, nikogo kim w rzeczywistości nie są.

Książkę tę czytało mi się jednym tchem, ponieważ z losami tychże sympatycznych, pełnych życia, nowych pomysłów studentów możemy się również upodobnić.

Po kilku latach wróciłam ponownie do tej przeczytanej przeze mnie powieści, ponieważ chciałam sobie przypomnieć, jak to jest podczas studiów, z jakimi problemami zmagają się studenci, jaki wygląda ich indywidualny świat, oceniany z ich perspektywy, wypowiadane słowa codzienne.

Nie potrafiłabym wskazać, który bohater jest moim ulubionym z tego względu, że autorka potrafi doskonale zilustrować barwami życia ich charaktery i to, co lubią oni wykonywać.

Moje pierwsze spotkanie z twórczością autorską Pani Małgorzaty Wardy uważam za udane.

Polecam przeczytać tę powieść.

Książka pt. '' Ne ma powodu, by płakać'' autorstwa nieznanej mi do tej pory twórczości Pani Małgorzaty Wardy jest powieścią, w której to przedstawia losy bohaterów warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych.

Główną bohaterką w tej powieści jest Maja. To wrażliwa, zdolna dziewczyna. Tak, jak u każdego z nas zdarzają się momenty zagubienia życiowego. Jej dotychczasowe życie...

Chyba jestem o 10 lat za stara (wtedy to skończyłam studia) albo nie mam duszy artystki, bo w ogóle do mnie nie przemówiła (w przeciwieństwie do 2 innych pozycji Wardy, które czytałam wcześniej, które cały czas trzymały w napięciu).
Książka taka sobie. W zasadzie nie wiem co było główną myślą autorki. Grupa studentów co chwila łażąca po imprezach, chlejąca wino, wódę i jarająca trawę? Jakiś poboczny wątek miłosny głównej bohaterki? Życie w Warszawie?
Dobrze, ze cienka ta książka. Jakby miała 100 stron więcej to chyba bym jej nie skończyła.

Chyba jestem o 10 lat za stara (wtedy to skończyłam studia) albo nie mam duszy artystki, bo w ogóle do mnie nie przemówiła (w przeciwieństwie do 2 innych pozycji Wardy, które czytałam wcześniej, które cały czas trzymały w napięciu).
Książka taka sobie. W zasadzie nie wiem co było główną myślą autorki. Grupa studentów co chwila łażąca po imprezach, chlejąca wino, wódę i...

Kolejna książka o niczym... Do tego dość głupiutka, moim zdaniem.

Co my tu mamy? Grupę studentów z Akademii Sztuk Pięknych, którzy zajmują się tylko swoimi pracami na zajęciach i imprezowaniem. No, to jeszcze rozumiem, w końcu takie są uroki studenckiego życia. Ale tak naprawdę nie ma tu nic poza tym, zupełnie, jakby autorka przepisała zapiski ze swojego pamiętnika z lat studenckich. Jakiejś konkretnej fabuły próżno tu szukać: jest dziewczyna z Gdyni, która przyjeżdża za chłopakiem na semestr studiować w Warszawie, a że im nie wychodzi, to potem wraca do Gdyni. I tyle.

No, są jeszcze jakieś wernisaże z darmowym alkoholem i jedzeniem po drodze, są melanże, problemy ze współlokatorkami, nawet samobójstwo. Ale wszystko to jakieś takie naiwne, wręcz głupie. Liźnięte, bez głębszego sensu. Ani to pamflet na temat "artystowskiego życia", ani krytyka sytuacji współczesnej sztuki (choć takie wątki pojawiają się w rozmowach bohaterów). Dialogi są tandetne, a całość przypomina opowiadanie jakiejś nakręconej nastolatki, które nie powinno nigdy opuścić dna szuflady...

Zdecydowanie to jedna z gorszych książek pani Wardy. A powtarzający się motyw rudowłosego faceta, pojawiające się co i rusz "Jezuu" wywołują już tylko zgrzytanie zębów...

Kolejna książka o niczym... Do tego dość głupiutka, moim zdaniem.

Co my tu mamy? Grupę studentów z Akademii Sztuk Pięknych, którzy zajmują się tylko swoimi pracami na zajęciach i imprezowaniem. No, to jeszcze rozumiem, w końcu takie są uroki studenckiego życia. Ale tak naprawdę nie ma tu nic poza tym, zupełnie, jakby autorka przepisała zapiski ze swojego pamiętnika z lat...

Książka o niczym.

Książka o niczym.

Książka bardzo przeciętna, nudna, totalnie nic się w niej nie dzieje. Ogólnie może być ale szału nie ma. Po prostu nie mogę uwierzyć że "Nie ma powodu, by płakać" i "5 sekund do IO" jest napisane piórem tej samej autorki.

Książka bardzo przeciętna, nudna, totalnie nic się w niej nie dzieje. Ogólnie może być ale szału nie ma. Po prostu nie mogę uwierzyć że "Nie ma powodu, by płakać" i "5 sekund do IO" jest napisane piórem tej samej autorki.

Najgorsza powieŚć Małgorzaty Wardy jaką przeczytam, w ogóle mnie nie "wciągnęła". Po zerknięciu na LC, tylko odetchnęłam z ulgą,że nie tylko ja taka zniesmaczona. Nie polecam

Najgorsza powieŚć Małgorzaty Wardy jaką przeczytam, w ogóle mnie nie "wciągnęła". Po zerknięciu na LC, tylko odetchnęłam z ulgą,że nie tylko ja taka zniesmaczona. Nie polecam

Moje debiutanckie spotkanie z twórczością p. Wardy przebiegło ... dość specyficznie. Czytałam opinie o książce, o wszędobylskiej w fabule imprezie studentów, wiecznym kacu. Myślałam, naprawdę nie ma w książce niczego innego??

Jest. Jest drugie dno, które można przeczytać między wierszami. Niepozorne wtrącenia, napomknięcia, które budują obraz Mai - głównej bohaterki.

Studentka ASP w Gdyni, przenosi się na jeden semestr do Warszawy. Wynajmuje pokój u osoby dość oszczędnej:),mieszka z dwoma innymi studentkami. Jej czas wypełniają nie tyle zajęcia uczelniane, co imprezy - nazywane wernisażami, gdzie biedny student może trochę podjeść i napić się gratis. Maja była (jest?) zakochana, ma dziecko i bardzo tęskni za rodzicami i Gdynią.

Autorka jest dość oszczędna w charakterystyce Mai. Może chciała nadać jej tajemniczości? Chyba to się udało.

Moje debiutanckie spotkanie z twórczością p. Wardy przebiegło ... dość specyficznie. Czytałam opinie o książce, o wszędobylskiej w fabule imprezie studentów, wiecznym kacu. Myślałam, naprawdę nie ma w książce niczego innego??

Jest. Jest drugie dno, które można przeczytać między wierszami. Niepozorne wtrącenia, napomknięcia, które budują obraz Mai - głównej bohaterki....

Zawód. Jeszcze żadna książka Małgorzaty Wardy tak mnie nie zniechęciła. Połowę przeczytałam w nadziei, że coś się rozwinie, zadzieje...
Drugą połowę przeleciałam na zasadzie "acha,znowu impreza,acha, pracownia".
Tylko po to, żeby dowiedzieć się, że słusznie podejrzewałam.
Nie polecam

Zawód. Jeszcze żadna książka Małgorzaty Wardy tak mnie nie zniechęciła. Połowę przeczytałam w nadziei, że coś się rozwinie, zadzieje...
Drugą połowę przeleciałam na zasadzie "acha,znowu impreza,acha, pracownia".
Tylko po to, żeby dowiedzieć się, że słusznie podejrzewałam.
Nie polecam

Choć książka ma słabe oceny postanowiłam ją przeczytać ze względu na sympatię do autorki.
Czy się zawiodłam jak inni?
Śmiało mogę powiedzieć,że NIE -owszem jest to w moim odczuciu najsłabsza powieść Pani Wardy,ale nie znaczy to,że mi się nie podobała.
Nie wciąga tak jak pozostałe i nie jest jakimś wybitnym dziełem ,ale nie jest też taka zła-a może mam takie odczucia tylko dlatego,że bardzo lubię powieści Wardy?

Choć książka ma słabe oceny postanowiłam ją przeczytać ze względu na sympatię do autorki.
Czy się zawiodłam jak inni?
Śmiało mogę powiedzieć,że NIE -owszem jest to w moim odczuciu najsłabsza powieść Pani Wardy,ale nie znaczy to,że mi się nie podobała.
Nie wciąga tak jak pozostałe i nie jest jakimś wybitnym dziełem ,ale nie jest też taka zła-a może mam takie odczucia tylko...