„Opactwo świętego grzechu” Sue Monk Kidd jak dla mnie to wielkie rozczarowanie. Poznałam autorkę czytając „Sekretne życie pszczół” oraz „Czarne skrzydła”.Obie książki wywarły na mnie niesamowite wrażenie. Urzekły mnie mądrością przekazu.Zniewoliły do tego stopnia, że czytając je nie mogłam oderwać się od nich choć na chwilę.
Jeśli nie czytałam w danym momencie to i tak rozmyślałam o kilkunastoletniej Lili głęboko zranionej przez najbliższych czy też o ciężkim życiu niewolnicy Hetty zwanej Szelmą.
W „Opactwie świętego grzechu” zabrakło mi prawdziwości. Fabuła w ogóle do mnie nie przemówiła. Sue Monk Kidd stwarzając na potrzeby książki postać Jessie Sullivan miała jakąś koncepcję co do tej postaci. Wyraźnie podkreśla, że zmaga się ona z syndromem pustki i niezadowolenia. Jednak to jak potoczyły się losy bohaterki zupełnie mnie nie przekonało. W miarę czytania czułam zawód jak i wzrastające rozczarowanie. Legenda Senary i jej powiązanie z fabułą czyli życiem bohaterów nie przemówiła do mnie. Wydaje mi się, że Sue Monk Kidd pisząc „Opactwo świętego grzechu” pogubiła się. Do pewnego momentu czytelnik ma jeszcze nadzieję, że coś ocali tę książkę.
Zakończenie…to jest to co było dla mnie w tej powieści w miarę wiarygodne. Chociaż…nie do końca.
Czyta się bardzo dobrze, pomimo rozczarowania. Czyta się szybko mając nadzieję do samego końca na to coś co dotychczas urzekało w powieściach tej autorki. Mimo wszystko warto przeczytać.

[...]Miałam duże doświadczenie w odkładaniu przyjemności.[...]Ludzie , którzy odkładają na później przyjemność, są niezwykle dojrzali. Potrafiłam odkładać przyjemność całymi dniami...[...]

„Opactwo świętego grzechu” Sue Monk Kidd jak dla mnie to wielkie rozczarowanie. Poznałam autorkę czytając „Sekretne życie pszczół” oraz „Czarne skrzydła”.Obie książki wywarły na mnie niesamowite wrażenie. Urzekły mnie mądrością przekazu.Zniewoliły do tego stopnia, że czytając je nie mogłam oderwać się od nich choć na chwilę.
Jeśli nie czytałam w danym momencie to i tak...