Z jakimś masochistycznym uporem eksploruję twórczość Mankella i po trzeciej z kolei książce muszę stwierdzić, że nie znam drugiego, tak słabego pisarza w obrębie gatunku zwanego powieścią kryminalną. W przypadku "Białej lwicy" nie sposób oprzeć się wrażeniu, że autor miał pomysł na zupełnie inną, nie związaną ze szwedzkim detektywem powieść, która choć ciekawa z założenia, sprzedałaby się raczej słabo, niż deklarowana kolejna część lubianego - kompletnie nie wiem za co - cyklu.

Mankell nieodmiennie popełnia tu błędy poprzednich części. Jego główny bohater to wciąż antypatyczny, działający wbrew logice i kiepski w detektywistycznej robocie człowiek, który na tropy wpada zupełnie przypadkiem. Podobnie zresztą, jak - jawiący się jako najgorsze z oferm - jego szwedzcy koledzy po fachu. Przypadek zresztą nie tylko pomaga tu "tym dobrym", ale z równym powodzeniem miesza im szyki. Przy czym w końcowej fazie powieści dochodzi do takiego zbiegu losowych nieprawdopodobieństw, że nawet przy dużym wkładzie dobrej woli ze strony czytelnika trudno w to, co się dzieje uwierzyć.

Narracja jest tu tak jałowa, sucha, niczym nudna relacja utrzymana w tonie i wymowie najmniej ciekawych wywodów Bogusława Wołoszańskiego. Istnieją pisarze, którzy z minimalizmu formalnego potrafią uczynić dzieło sztuki (James Ellroy) - Mankell, niestety do nich nie należy. Nudzi fabularnie, nuży narracją i sztywnymi dialogami.

"Biała lwica" to najsłabsza, najgorzej napisana i najmniej interesująca, zarówno pod względem fabuły, jak i niedopracowanej intrygi, najgorsza powieść, nie tylko w dorobku Mankella, ale na polu literatury kryminalnej, jaką dane mi było do tej pory czytać.

Z jakimś masochistycznym uporem eksploruję twórczość Mankella i po trzeciej z kolei książce muszę stwierdzić, że nie znam drugiego, tak słabego pisarza w obrębie gatunku zwanego powieścią kryminalną. W przypadku "Białej lwicy" nie sposób oprzeć się wrażeniu, że autor miał pomysł na zupełnie inną, nie związaną ze szwedzkim detektywem powieść, która choć ciekawa z założenia,...