Lektura szkolna, która w jakiś sposób zapadła mi w pamięć, głównie za sprawą wspaniałej sztuki w Teatrze opartej na tej książce, pod której wrażeniem jestem po dziś dzień. Nie jest może arcydziełem, ale czytało się również lekko i przyjemnie. Dramat ten obnaża obłudę moralną i mentalność mieszczańską. Rodzina Dulskich jest przykładem fałszu, poprzez wygłaszanie zasad moralnych i równoczesne zaprzeczanie im własnym postępowaniem. Życie Pani Dulskiej jest grą pozorów, życiem "na pokaz" a ona sama jest osobą dwulicową. Kontrastującymi postaciami są też córki pani Dulskiej, która dominuje nad całą rodziną, nawet na całkowicie poddanym jej tyranii mężem. Chwilowy bunt syna niestety kończy się porażką, gdyż okazuje się za słaby na walkę z kołtuństwem. Dramat ten ośmiesza zakłamanie środowiska mieszczańskiego, nie kończy się jednak zbyt optymistycznie i udowadnia, jak ciężko wyplewić tak głęboko zakorzenione cechy.
Da się przeczytać, zdecydowanie były tragiczniejsze lektury:)

Lektura szkolna, która w jakiś sposób zapadła mi w pamięć, głównie za sprawą wspaniałej sztuki w Teatrze opartej na tej książce, pod której wrażeniem jestem po dziś dzień. Nie jest może arcydziełem, ale czytało się również lekko i przyjemnie. Dramat ten obnaża obłudę moralną i mentalność mieszczańską. Rodzina Dulskich jest przykładem fałszu, poprzez wygłaszanie zasad...