Do momentu gdy babcia popada w starczą demencję, wijąca się meandrami i opowiedziana kwiecistym językiem, historia jej życia wciągnęła mnie bez reszty; przyjemna i mądra rozrywka. A potem, gdy w historii pojawiają się pampersy i grube, twarde paznokcie u nóg, zaczęła mnie uwierać. Cały czas pozostawała dobrą literaturą, ale nie mogłem przestać zadawać sobie pytania czy autor miał prawo obdzierać z godności swoją, jak się zdaje prawdziwą, babcię. Przedstawiać ją w najintymniejszych sytuacjach, wiedząc, że przeczytają to jej bliscy i znajomi, dla których zawsze była elegancką panią w kapeluszu cytującą klasykę literatury i rozprawiającą o konkursach szopenowskich? Jestem pewien, że te same pytania stawiał sobie również autor. I podjął decyzję słuszną choć trudną. Przedstawiając życie Lali od początku do samego końca oddaje czytelnikowi coś znacznie więcej niż tylko wciągającą sagę obyczajową.
Bardzo mi się spodobała narracja i język Dehnela, sięgnę po więcej.
O audiobooku czytanym przez samego autora: Niby czyta poprawnie i wyraźnie, ale coś mnie od początku w nim drażniło, jakaś specyficzna, choć ledwo słyszalna maniera. Pomyślałem, że jest trochę gejowska, choć daleko jej do karykaturalnego tonu Michała Witkowskiego. A potem czytam sobie notkę o Dehnelu w Wikpedii, a tam: "Jak sam przyznaje, jest gejem". Jednak stereotypy nie biorą się znikąd.

Do momentu gdy babcia popada w starczą demencję, wijąca się meandrami i opowiedziana kwiecistym językiem, historia jej życia wciągnęła mnie bez reszty; przyjemna i mądra rozrywka. A potem, gdy w historii pojawiają się pampersy i grube, twarde paznokcie u nóg, zaczęła mnie uwierać. Cały czas pozostawała dobrą literaturą, ale nie mogłem przestać zadawać sobie pytania czy...