„Całując ul” jest drugą książką Carroll’a, która trafiła w moje ręce (zaczęłam od „Muzeum psów”). Zaintrygowana tytułem, bez zwłoki rzuciłam się w wir czytania. A książkę czyta się lekko i przyjemnie. Opowieść płynie gładko i szybko, należy jednak zaznaczyć „Całując ul” jest dość specyficzna (jak w sumie chyba wszystkie książki Carroll’a ;)).

BOHATEROWIE. Bardzo podobały mi się wyraźnie zarysowane charaktery, chociaż nie pojmuję uwielbienia czytelników dla części z nich. Weźmy na przykład taką Veronicę Lake – nie znosiłam baby od pierwszej sekundy jej pojawienia się w księgarni. Inaczej sprawa się miała z Cass i Frannie’m – ich początkowo ubóstwiałam, jednak im lepiej poznawałam te postacie, tym bardziej moje uczucia wobec nich się zmieniały.
Za to Sam Bayer skradł moje serce. Uwielbiam takich olewusów (czy tylko mnie Sam przypominał Hank’a Moody’ego z „Californication”? ;)), chociaż miejscami zdumiewał mnie jego lekceważący stosunek do pewnych spraw.

MIEJSCE AKCJI. Uwielbiam takie małe, klimatyczne miasteczka jak to opisane w książce. Carroll opisał je barwnie, aż czytelnik czuje, że przechadza się uliczkami Crane View mijając recytującego reklamy Johnny’ego Petangles’a.

ZAKOŃCZENIE. Według mnie najsłabsza część książki. Jakieś takie… rozmyte? Sam przykładał się bardzo do odkrycia mordercy Pauline, wszystkie jego działania były opisane bardzo szczegółowo, a gdy przyszło do wyjaśnienia tajemnicy dostaliśmy parę zdawkowych zdań. Nie podobało mi się tym bardziej, że czarnym charakterem okazał się mój ulubiony bohater!

BONUSY. Smaczku dodają zwierzaki obecne w książce – mopsy (uwielbiam i darzę je wielkim sentymentem) Duranta, pies z dzieciństwa Sama (szelmowski Jack) czy też chimeryczny obecny pies głównego bohatera. To właśnie lubię u Carroll’a!

„Całując ul” jest drugą książką Carroll’a, która trafiła w moje ręce (zaczęłam od „Muzeum psów”). Zaintrygowana tytułem, bez zwłoki rzuciłam się w wir czytania. A książkę czyta się lekko i przyjemnie. Opowieść płynie gładko i szybko, należy jednak zaznaczyć „Całując ul” jest dość specyficzna (jak w sumie chyba wszystkie książki Carroll’a ;)).

BOHATEROWIE. Bardzo podobały...