Moira odwiedza swoją młodszą siostrę, która od kilku lat leży w szpitalnej sali i tylko respirator daje pewność, że nadal żyje. Amy zapada w śpiączkę po niefortunnym skoku ze skały do wzburzonego morza i w jednej chwili zmienia życie wielu osób. Moira postanawia naprawić relacje z siostrą i w trakcie kolejnych wizyt przenosi się w przeszłość, za którą kryje się wiele bolesnych wydarzeń. Dzieciństwo i szkoła z internatem, chaotyczna miłość, zdrada i poczucie alienacji...

W historii tej możemy pływać, jak w morzu. Ranimy się o ostre słowa, a sól wchodzi pomiędzy rozerwaną skórę i niemiłosiernie piecze. Jest w tym błękit wody, mleczna biel fal rozbijających się o skały, szarość skrzydeł mewy, złoto piasku przyklejającego się do stóp. Klimat niczym z rybackiej wioski, gdzie w siatkach jest tyle samo owoców morza, co tajemnic. Moira nie spieszy się, mówi powoli, skupia się na tym, co kiedyś czuła, co myślała, czasami bywa sennie, kiedy indziej serce wyskakuje z piersi.

W trakcie czytania czułam niepokój, zastanawiałam się, jaki cel ma spowiedź Moiry, czego oczekuje od nieprzytomnej Amy. Zostałam wciągnięta w rzeczywistość akademickiego życia, damskiej zawiści, w świat, w którym depcze się mądrzejszych, zanim prześcigną nas w wyścigu o popularność. W świat, w którym brakuje zaufania, przez co nie można uwierzyć w rzadkie akty dobroci i spaceruje się tylko w ulewne dni, unikając słońca w obawie przed poparzeniem. Moira nie była dobrym człowiekiem, ale co to dokładnie znaczy? Nieprzeciętnie inteligentna, spostrzegawcza, rezolutna, a mimo wszystko wyciszona, nieprzyjazna, mrukliwa, nie potrafiła nawiązać przyjaźni, a miłość przyjęła w ostatniej chwili, dosłownie ocierając się o dno. Trudne relacje, jakie łączyły ją z młodszą siostrą, są powodem do bólu i cierpienia. Śpiączka Amy otwiera oczy i skłania do refleksji - czy można było uniknąć tej sytuacji, kto jest winien, jak cofnąć czas i powiedzieć przepraszam?

Czuję ogromny żal. Ktoś złapał mnie za włosy i wepchnął głowę w lodowatą wodę. Już dawno tak mocno nie czułam swojej bezsilności i kruchości, zabrano mi drogocenny oddech i pozostawiano na brzegu, niczym porzuconą łódkę. Z drugiej strony dostałam garść bursztynów, złotych chwil, które przyniosły nadzieję i wiarę, zmusiły do zadania sobie wielu pytań. Tu nie chodzi o to, jaką jestem siostrą, córką czy partnerką. Pytanie brzmi: jakim jestem człowiekiem i co robię, żeby unosić się na powierzchni? Książka nastrojowa, nostalgiczna, czasami obezwładniająca. Uwaga: nieprzewidywalna, jak morze.

Moira odwiedza swoją młodszą siostrę, która od kilku lat leży w szpitalnej sali i tylko respirator daje pewność, że nadal żyje. Amy zapada w śpiączkę po niefortunnym skoku ze skały do wzburzonego morza i w jednej chwili zmienia życie wielu osób. Moira postanawia naprawić relacje z siostrą i w trakcie kolejnych wizyt przenosi się w przeszłość, za którą kryje się wiele...