Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę poleciła mi znajoma - za co bardzo jej dziękuję. Do "Ostrygojadów" podchodziłam bardzo sceptycznie, ale zakochałam się w tej książce już od pierwszych stron. W moim odczuciu nie jest to literatura łatwa. Taka, którą czyta się jednym tchem. Dawkowałam ją sobie bardzo ostrożnie, fragment po fragmencie. Powoli oswajałam się z całą tą historią. Tej książce trzeba poświęcić trochę więcej czasu. Czytać, odstawiać, rozmyślać, a potem wracać... Urzekł mnie świat Moiry, który stworzyła autorka. Chociaż nad morzem byłam może dwa razy, bo wolę góry, to czytając "Ostrygojady", czułam się jakbym całe życia mieszkała tuż przy plaży. Moira wybiera się w bardzo nostalgiczną podróż do swojej przeszłości. Który dorosły tego nie zna? Człowiek nawet nie zauważa, kiedy kończy się dzieciństwo, kiedy zaczyna sobie zdawać sprawę, że bliscy starzeją się i kiedyś odejdą... Wracamy wtedy do wspomnień, do czasów beztroski, do miejsc, które już nie istnieją, do ludzi, którzy są już inni... "Ostrygojady" to nie powieść, która wciąga zawiłą fabułą i wartką akcją. To bardzo gorzka opowieść o przemijaniu. Pokazuje jakimi egoistami jesteśmy na co dzień, jak krzywdzimy ludzi, którzy nas otaczają. Główna bohaterka zrozumiała swój błąd za późno... Ale wszyscy możemy zaleźć się na jej miejscu. Nigdy nie wiadomo Żeby podzielić los jej siostry wystarczy chwila... Myślę, że warto doczytać te książkę do końca. Chociaż nie jest ona lekka i może chwilami nudzić. Jeśli nas przytłacza - warto odstawić ją na kilka dni i wrócić do niej po jakimś czasie. Ja wyniosłam z niej bardzo wiele. I każdemu czytelnikowi "Ostrygojadów" życzę podobnych wniosków.