Przeczytana właściwie jednym tchem, jedno z wielu świadectw ocalałych z Holokaustu, niedługa, gdyż jak sam autor pisze "chciał uniknąć przeładowania; bardziej bał się powiedzieć za dużo niż za mało". Relacja z perspektywy 15-letniego chłopca, który przyznaje się do postępującej znieczulicy z każdym dniem w obozie, w miarę utraty kolejnych bliskich, gdy śmierć wokół staje się codziennością, a jedynym pragnieniem jest zdobycie pożywienia, a przede wszystkim przyznaje się do utraty wiary w Boga, oskarża Go za los narodu wybranego, buntuje się. Wspomina jak na początku nikt nie wierzył, że Hitler zamierza całkowicie ich wytępić, a oczy otworzyły się im za późno. Pierwszą nienawiść jednak wspomina do węgierskich żandarmów, którzy byli ich pierwszymi oprawcami. Nawet w drodze do Auschwitz z nadzieją wierzyli, że czeka ich praca w fabrykach i na polu, z nadzieją patrzyli w przyszłość. Jednak po pierwszej nocy w obozie stracił wiarę i nadzieję:
"Nigdy nie zapomnę tych chwil, które zabiły mego Boga i moją duszę, ani obróconych wniwecz marzeń".
Na końcu nie potrafił nawet opłakiwać najbliższych, nie myślał o zemście, jedynie o głodzie. To najcięższe brzemię, które ocaleni muszą dźwigać, wyrzuty sumienia, iż obdarto ich z uczuć i zmuszeni byli myśleć tylko o sobie.

Przeczytana właściwie jednym tchem, jedno z wielu świadectw ocalałych z Holokaustu, niedługa, gdyż jak sam autor pisze "chciał uniknąć przeładowania; bardziej bał się powiedzieć za dużo niż za mało". Relacja z perspektywy 15-letniego chłopca, który przyznaje się do postępującej znieczulicy z każdym dniem w obozie, w miarę utraty kolejnych bliskich, gdy śmierć wokół staje...