W moich okolicach krążą różne opowieści o krasnoarmiejcach i ich zachowaniu w czasie drugiej wojny światowej. A to jedzenie kur żywcem, a to ćwiczenie strzelania do celu, którym jest inny żołnierz. Brzmi to tak groteskowo, że trudno w to uwierzyć. Jednak owe opowieści mają jedną cechę wspólną z książką Sergiusza Piaseckiego - biją realizmem, prostotą, zindoktrynowaniem sowieckich "wyzwolicieli Europy".
Owe zapiski prowadzi podporucznik Armii Czerwonej, który stacjonuje w zajętym Wilnie. Dostrzega niezwykłe rzeczy - w sklepach jest tani, nieracjonowany chleb, w przeciętnym domu jest wanna, z kranu płynie ciepła woda. Stara się on dopasować do rzeczywistości.
Najbardziej poraża pozorna transformacja bohatera i jego zmiana poglądów pod wpływem wydarzeń politycznych. Doskonale pokazuje to scena wieszania portretów. Choć wie doskonale czym jest komunizm, widział głód i nędzę w swoim kraju, wciąż trwa w fałszu. Wstydzi się przyznać, że w tej burżuazyjnej Polsce wcale nie było tak źle, jak uczono go w szkole. Że robotnik może kupić sobie chleb bez stania w kolejce. Że po kilku latach pracy w USA może kupić sobie samochód. Jest dzieckiem zbrodniczego ustroju, przypominającym Pawlika Morozowa, wypranym z krytycyzmu, straconym.
"Armia Czerwona Oni są wspaniali. Cały naród odznaczony. Zmartwychwstał Gagarin."

W moich okolicach krążą różne opowieści o krasnoarmiejcach i ich zachowaniu w czasie drugiej wojny światowej. A to jedzenie kur żywcem, a to ćwiczenie strzelania do celu, którym jest inny żołnierz. Brzmi to tak groteskowo, że trudno w to uwierzyć. Jednak owe opowieści mają jedną cechę wspólną z książką Sergiusza Piaseckiego - biją realizmem, prostotą, zindoktrynowaniem...