Léon Degrelle

Miałem dużą trudność z ocenieniem tej książki . Pozycja moim zdaniem straszna , podnosząca ciśnienie już od credo zawartego w Przedmowie. Trudno było przebrnąć przez spisane po wojnie wyznanie wiary belgijskiego faszysty, którego wojna niczego nie nauczyła. Absolutny, bezgraniczny fanatyzm , poczucie misji , wielkości i wspaniałości jego dzieła , uwielbienie dla Hitlera - aż do ckliwych opisów typu „ popatrzył na mnie uważnie jasnymi wrażliwymi oczami, w których lśnił czysty i niezłomny płomień. Potem oddalił się drogą między świerkami usianą gałązkami” Jeszcze brakuje tylko „Kocham Pana, Panie Sułku”- słabo się robi od patosu którym ociekają wywody o posłannictwie i chwale jego żołnierzy i doniosłości misji belgijskich faszystów w zbawianiu cywilizacji przed zagrożeniem ze wschodu. A kilka linijek dalej opisy zwałów błota, wyprutych końskich flaków, wzdętych ciał smrodu bijącego od zas…..nych okopów. Ale nie opisy gnijących trupów są najgorsze - - najgorsza jest absolutna pogarda jaką autor ma dla ludzi broniących własnej ojczyzny – wypełzają zewsząd jak płazy, wszędzie dzikie hordy Azjatów , przepełnione zwierzęcym gniewem,. żrący byłe co i taplający się w błocie. Jak opisuje śmierć radzieckich żołnierek to są one „oszalałe z wściekłości”, wszędzie szczeciniaści Kałmucy i Mongołowie zdradziecko czyhają na delikatnych i wspaniałych legionistów., Bo jego legioniści są najdzielniejsi, najbardziej bohaterscy, najbardziej rycerscy, najwspanialsi. Nawet jak leżą w błocie. Daruję obie opisy scenek ze szkaplerzem czy umieraniem z gestami bohatersko zaciśniętej pieści bo to czytaliśmy w podstawówce przy opisach niezłomnych bojowników komunizmu,. Tu jest dokładnie to samo, tylko zamiast czerwonej gwiazdy wszędzie lśni Eisernes Kreuz. Straszny jest brak jakiejkolwiek refleksji, w całej książce jest jedno zdanie, że „ Niemcy niezbyt dobrze traktowali miejscową ludność” , za to biedne dzieci z faszystowskich rodzin z Belgii pod okrutną i bezduszną okupacją ( tu mowa o Aliantach – to oni są okrutni, Hitlerowcy byli cacy) trafiły po aresztowaniu ich rodziców do domu opieki miedzy dzieci upośledzone umysłowo. Szkoda że nie zauważył, że tychże na terenie Rzeszy nie było, bo rozkaz T4 pozbawił je życia… Daję 7 gwiazdek bo lektura tej książki pozwala poznać jak trudno znaleźć wspólny język z oszołomem, jak głęboko i trwale można mieć zaburzone widzenie świata . Lekturę dodatkowo utrudnia brak mapek i bardzo kiepska korekta – już dawno nie widziałem tylu literówek i błędów gramatycznych psujących estetycznie wydaną książkę A ze ktoś (jak P Wieczorkiewicz, autor Posłowia) ten koszmarny wytwór oszołoma uważa za godny literackiego Nobla – serdecznie współczuję braku punktów odniesienia..