„Historyk” to wielka objętościowo powieść, która wysyłając czytelnika tropem Vlada Tepesa, pozwala mu się zanurzyć w pozornie spokojnych wnętrzach bibliotek. Skrywane w księgach tajemnice są na wyciągnięcie ręki dla wnikliwego badacza, który ma oczy szeroko otwarte i kojarzy pozornie niezwiązane ze sobą fakty.

Gdy sama przekraczam próg czytelni, momentalnie chce mi się jeść, pić, spać i siku. I wszystko jednocześnie. Jednak, gdy po wypełnieniu rewersu, dostaję żądaną publikację, natychmiast wszystko mi przechodzi i skupiam się na swoich poszukiwaniach. Daleko im do śledztwa, jakie prowadzili Helen i Paul, ale i tak dostarczają mi one wiele emocji, zwłaszcza, gdy kompletując urywki informacji, znajduję rozwiązanie męczącego mnie problemu. I właśnie te fragmenty „Historyka”, które działy się w bibliotekach, zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Zresztą, po „Imieniu róży” mam słabość do starodawnych ksiąg i przez pewien czas chciałam być benedyktyńskim mnichem przepisującym starożytne dzieła ;)

„Historyk” to książka, która wzbudza w czytelniku ciekowość tego, co będzie dalej, z drugiej strony pełno w niej fragmentów, które są niejakimi przestojami w akcji i mi czasami kleiły oczy. Niemniej wizyty w Stambule, Rumunii, na Węgrzech i w Bułgarii, które zafundowała czytelnikom pani Kostova, były naprawdę niezwykłe. I niby wszystko się kręci wokół postaci Draculi, ale wcale nie koncentruje się tylko i wyłącznie na wampirzym aspekcie księcia, lecz daje fascynujący obraz szesnastowiecznej Europy i zmagań Palownika z Imperium Osmańskim.

Tajemnicza książka z wizerunkiem Smoka trafiająca w ręce wybitnych historyków, archiwistów i bibliotekarzy, jest swojego rodzaju przynętą, lecz podążenie wytyczonym przez nią tropem wcale nie jest bezpieczne. Ciekawość czasami bywa silniejsza niż zdrowy rozsądek, ale nic tak nie motywuje do wytrwałego ścigania legendy, jak utrata bliskiej osoby.

Rozciągnięta na trzy pokolenie pogoń za Draculą, przedstawiona w postaci listów i opowieści Eleny, budzi wielki podziw przede wszystkim dla ogromu pracy, jaki musiała wykonać psiarka przy tworzeniu „Historyka”. Przemówił do mnie obraz Tepesa, jaki został przez nią wykreowany i jestem wdzięczna za niejasny epilog. Co prawda parę razy odniosłam wrażenie, że autorka sama sobie przeczy, ale nie zmienia to faktu, że „Historyka” warto przeczytać, chociażby w kontrze do romantycznych wizji wampirów.

„Historyk” to wielka objętościowo powieść, która wysyłając czytelnika tropem Vlada Tepesa, pozwala mu się zanurzyć w pozornie spokojnych wnętrzach bibliotek. Skrywane w księgach tajemnice są na wyciągnięcie ręki dla wnikliwego badacza, który ma oczy szeroko otwarte i kojarzy pozornie niezwiązane ze sobą fakty.

Gdy sama przekraczam próg czytelni, momentalnie chce mi się...