Trzeba to przyznać, ale trzeci tom przywrócił chwałę serii. Fakt bohaterowie dalej robili głupoty (mam w głównej mierze na myśli naszą wspaniałą Cecil), ale na to już nie było rady. Tak została stworzona ta postać.

Jednak są dwie rzeczy, które mnie nurtowały przez większość lektury:

1. W pewnym momencie ciotka Tristana opowiada Cecil, że złączenie jej siostry i męża jest specyficzne i inne niż wszystkie. Niestety nie dowiadujemy się jakie konkretnie bo księżna zdążyła wyzionąć ducha razem z siostrą, a sprawa już nigdy nie powraca.

Również przed śmiercią wspomniała, że Thibault już nie żyje i zdjęła iluzję z ręki królowej by pokazać poczerniałe znaki złączenia. Co mnie tu zastanawia to, to że Thibault poczuł gdy coś działo się królową czyli mniemam wtedy kiedy Roland ją zabijał i na skutek swego złączenia sam zginął, ale jak mógł po śmierci żony, skoro już nie żył jeszcze przed jej śmiercią. Wysnuwam tu swoje przypuszczenia, ale logicznie rzecz biorąc coś mi tu nie gra. Szczególnie, że nie dowiadujemy się co się stało z królem po tym jak księżna oświadczyła, że nie żyje. I potem też nie jest już wspominany.

2. Kolejną dziwną dla mnie rzeczą jest to, że gdy Cecil trafia do więzienia Tristan tam już jest. Tylko pytanie jak on tam trafił. Prawdopodobnie po zdarzeniach opisanych wyżej, ale kto go tam wtrącił? Czy został tak samo jak Cecil oskarżony o zamach, jeśli tak to, przez kogo? Przez Rolanda, który dotarł do ojca po tym jak zamordował matkę, czy przez poddanych, którzy nagle się tam pojawili? Jedna wielka niewiadoma.

Uważam, że są to dość istotne zagadnienia, ale chyba nikt nie będzie mi w stanie tego wyjaśnić, więc będę musiała się z tym pogodzić.

A co do ogółu, to trzeba przyznać, że ostatni tom jest świetnym uwieńczeniem całej trylogii. Autorka wprawdzie miała małe potknięcia z drugim tomem, ale za tak wspaniały tom trzeci można jej to wybaczyć. Przyznam się, że ostatnim razem ryczałam tak czytając „Wymarzonego przyjaciela” Margit Sandemo. Zasmarkałam pół paczki chusteczek, a wydaje mi się, że to całkiem spory komplement dla debiutującej serii. I wiem, że na pewno do niej powrócę.

Trzeba to przyznać, ale trzeci tom przywrócił chwałę serii. Fakt bohaterowie dalej robili głupoty (mam w głównej mierze na myśli naszą wspaniałą Cecil), ale na to już nie było rady. Tak została stworzona ta postać.

Jednak są dwie rzeczy, które mnie nurtowały przez większość lektury:

1. W pewnym momencie ciotka Tristana opowiada Cecil, że złączenie jej siostry i męża jest...