Niespokojny duch Hemigwaya chodził za mną od dawien dawna. Widziałem kątem oka mgnienie jego brodatej facjaty, gdy przechodziłem opodal lustra w domu. Jawił mi się także przelotnym blaskiem noblowskiego splendoru w szkłach okularów nieznajomych ludzi mijanych przygodnie. Jego książki, stłoczone ciasnych szeregach na mych półkach, jakoś nocą ni to chrobotały, ni szeptały, jakby gdzieś mysz harcowała. Rankiem zaś znajdowałem je nieco wysunięte przed szereg, a koronnym dowodem samoczynnych wysunięć była poruszona warstewka kurzu niby proszku daktyloskopijnego osiadającego z wolna wszędzie. Cóż było począć, skoro nawet paroksyzm czkawki miał jakiś taki hemingwayowski posmak. Niepodobna wszak w takim natłoku subtelnych imponderabiliów nie wziąć w łapy w końcu któregoś jego dzieła. I wziąłem, i otworzyłem, i jąłem zagłębiać się w kolejne stronice “Pożegnania z bronią”.
Zakosztowałem słynnego lapidarnego stylu Ernesta. Gdy porównać go do wina, które tak ochoczo spożywał jego alter ego w powieści – było wytrawne. Dla wydelikaconego podniebienia – nie mojego rzecz jasna – mogłoby być za cierpkie. A zatem systematycznie posuwając się naprzód, dobrnąłem do końca, końca, który wprawdzie nie uczynił ze mnie wielkiego miłośnika twórczości amerykańskiego noblisty, ale, co ważne, nie zniechęcił mnie do sięgnięcia in spe po kolejne dzieła.

Niespokojny duch Hemigwaya chodził za mną od dawien dawna. Widziałem kątem oka mgnienie jego brodatej facjaty, gdy przechodziłem opodal lustra w domu. Jawił mi się także przelotnym blaskiem noblowskiego splendoru w szkłach okularów nieznajomych ludzi mijanych przygodnie. Jego książki, stłoczone ciasnych szeregach na mych półkach, jakoś nocą ni to chrobotały, ni szeptały,...