"Bagno" to monolog bohatera - narratora, który prowadzi prywatne śledztwo (na własną rękę), jest nim architekt - dość dziwny człowiek, którego głównym zajęciem jest nic nie robienie i spacerowanie po wilanowskich bagnach. W swoim życiu osiągnął pełnię spęłnienia, gdyż właśnie na tytułowych bagnach wybudował kościół - dzieło życia. W powieści mamy bogate opisy wewnętrznych przeżyć bohatera, jego poglądów, otaczającego go świata, książka po części opowiadająca o życiowej flozofii narratora. Mamy tutaj głębokie przemyślenia na temat śmierci, a także Boga, architekt, to pielgrzym niczym ten cohelowski, który podróżuje po bagnach w poszukiwaniu Istoty Najwyższej. Treść lektury jest przesycona wiedzą historyczną autora, w której mamy wiele odniesień do średniowiecznych rytuałów ludów pogańskich, jest również ciekawie przedstawiona topografia Warszawy, której punktem centralnym są tytułowe bagna. Architekt był niezykle pysznym człowiekiem, twierdził, że zaprojektowany przez niego kościół jest doskonały, jednak w wyniku wad konstruktorskich stał się miejscem jego śmierci - został wciągnięty przez bagno. Książka zawiera trzy opowiadania, pierwszym jest "Bagno", drugie to "Rozkosz", jest to historia męża Justyny - prezesa wielkiej firmy, pedofila, to opwiadanie przypomina wątek zaczerpnięty z "Baśni tysiąca i jednej nocy", styl jakim pisze autor to styl charakterystyczny dla prozy Gombrowicza, stykamy się ze światem absurdu. Mamy tutaj trzy różne opowiadania i trzy różne wytłumaczenia, teorie dotyczące ciał zatopionych w bagnie. Interperetacja wizji autora jest indywidualną sprawą czytelnika - ilu czytelników tyle odczytanych ukrytych sensów, co czyni tę książkę jakże ciekawą, autor pozwala nam się bawić jej treścią, która zapada głęboko w pamięć i czyni "Bagno" niezapomnianą lekturą. Za każdym razem sprawcami morderstw są wykształceni ludzie, którzy zajmowali wysokie stanowiska, co pozwala nam na chwilę refleksji nad prawdziwymi przyczynami flustracji i zrodzenia się patologii w naszym kraju, z czego może wywiązać się ciekawa dyskusja. Zachęcam wszystkich do zatopienia się w "Bagnie", to ciekawa podróż w głąb siebie.

"Bagno" to monolog bohatera - narratora, który prowadzi prywatne śledztwo (na własną rękę), jest nim architekt - dość dziwny człowiek, którego głównym zajęciem jest nic nie robienie i spacerowanie po wilanowskich bagnach. W swoim życiu osiągnął pełnię spęłnienia, gdyż właśnie na tytułowych bagnach wybudował kościół - dzieło życia. W powieści mamy bogate opisy wewnętrznych...