Balon wypełniony próżnią. Po kilku latach od przeczytania, w pamięci pozostało mi wyłącznie słyszenie PIN-ów. Poza tym nic tam nie ma, jest grafomania.

Balon wypełniony próżnią. Po kilku latach od przeczytania, w pamięci pozostało mi wyłącznie słyszenie PIN-ów. Poza tym nic tam nie ma, jest grafomania.

Warto choćby dla języka, choć rozumiem, że chociażby od tempa książki może się czytelnikowi udzielić znaczna ilość tytułowego utrapienia. Mi się podobało.

Warto choćby dla języka, choć rozumiem, że chociażby od tempa książki może się czytelnikowi udzielić znaczna ilość tytułowego utrapienia. Mi się podobało.

Miasto utrapienia- pierwszą połowę książki czyta się z zachłannie i z przyjemnością, humor i barwne postawie wysuwają się na pierwszy plan. Druga część? no cóż...dla mnie mogłoby jej nie być. Nużąca, a właściwie męcząca powtórkami.

Miasto utrapienia- pierwszą połowę książki czyta się z zachłannie i z przyjemnością, humor i barwne postawie wysuwają się na pierwszy plan. Druga część? no cóż...dla mnie mogłoby jej nie być. Nużąca, a właściwie męcząca powtórkami.

Dla mnie rewelacja, bawiłam się wyśmienicie.

Dla mnie rewelacja, bawiłam się wyśmienicie.

Zabierałam się co najmniej kilka razy do tej książki. I porzucałam ją tylekroć. Jakoś nie wciągnęła mnie historia mężczyzny umiejącego wysłuchiwać pin-y. Może ze względu na swoją chaotyczność i wielorakość wątków. A może przez mnogość dygresji. Nie wiem. Po prostu po kolejnej próbie odłożyłam książkę na półkę nie próbując jej skończyć. Nie mogłam znaleźć powodu, dla którego warto się tak męczyć.

Zabierałam się co najmniej kilka razy do tej książki. I porzucałam ją tylekroć. Jakoś nie wciągnęła mnie historia mężczyzny umiejącego wysłuchiwać pin-y. Może ze względu na swoją chaotyczność i wielorakość wątków. A może przez mnogość dygresji. Nie wiem. Po prostu po kolejnej próbie odłożyłam książkę na półkę nie próbując jej skończyć. Nie mogłam znaleźć powodu, dla którego...

Książka której nie doczytałam do końca. Prolog ciekawy jednak z każdą kolejną stroną gubiłam się nie wiedziałam o co tak do końca autor miał na myśli.

Książka której nie doczytałam do końca. Prolog ciekawy jednak z każdą kolejną stroną gubiłam się nie wiedziałam o co tak do końca autor miał na myśli.

Fabułowo książka jest nierówna. To chyba pierwsza powieść, której nie przeczytałam od deski do deski. Nie wiem dlaczego,ale niektóre fragmenty wydały mi się zbyteczne albo męczące. Niemniej, pozostałe były interesujące, niektóre nawet wciągajace. Język i polot wyrózniające. Jakaś osobliwa aura unosiła się między wierszami. Książka inna, nieszablonowa, nie dla wszystkich.

Fabułowo książka jest nierówna. To chyba pierwsza powieść, której nie przeczytałam od deski do deski. Nie wiem dlaczego,ale niektóre fragmenty wydały mi się zbyteczne albo męczące. Niemniej, pozostałe były interesujące, niektóre nawet wciągajace. Język i polot wyrózniające. Jakaś osobliwa aura unosiła się między wierszami. Książka inna, nieszablonowa, nie dla wszystkich.

Tragedia sromotna. Mimo mojego pozytywnego nastawienia do autora, ta książka jest nie do obronienia. Jej czytanie sprawiało mi fizyczny ból. Jej fabuła jest ekstremalnie nudna, w zasadzie ciężko powiedzieć czy jest jakiś główny wątek. Każdy rozdział wydaje się być niezależną historią, napisaną na kolanie. Niestety nie wynika to ze struktury (bynajmniej nie jest to zbiór opowiadań) a jak można się domyślać wynik woli autora. Doszukiwanie się głębszej filozofii jest z góry pozbawione sensu.
Jednym zdaniem, nie polecam. Szkoda czasu.

Tragedia sromotna. Mimo mojego pozytywnego nastawienia do autora, ta książka jest nie do obronienia. Jej czytanie sprawiało mi fizyczny ból. Jej fabuła jest ekstremalnie nudna, w zasadzie ciężko powiedzieć czy jest jakiś główny wątek. Każdy rozdział wydaje się być niezależną historią, napisaną na kolanie. Niestety nie wynika to ze struktury (bynajmniej nie jest to zbiór...

Książka, do której sięgnęłam ponownie, po kilkunastu latach, pod wpływem smutnej wiadomości o śmierci autora. Za pierwszym podejściem z jakiegoś powodu nie udało mi się jej skończyć, chyba odłożyłam po jakichś dwudziestu stronach. Teraz, urzeczona pierwszym zdaniem zanurzyłam się w lekturze z zachwytem nad stylem i obserwacjami post-komunistycznej Warszawy i Polski w ogóle. Tak, tak było - tak wyglądało miasto, tak wyglądali ludzie w postkomunie. Pamiętam.
Jednak im dalej w książkę, tym bardziej mój zapał opadał. Błyskotliwy styl autora już mi się opatrzył, i już nie wystarczał. Zaczęła doskwierać pewna powtarzalność emocji albo może ich braku. Zaczęłam dostrzegać niedociągnięcia w fabule, lub - znowu - jej brak wręcz, nudziły opisy (tych samych) postaci i wydarzeń. Odłożyłam książkę. Tym razem po jakiejś połowie. Może uda się skończyć za trzecim razem, o ile ten nastąpi.

Książka, do której sięgnęłam ponownie, po kilkunastu latach, pod wpływem smutnej wiadomości o śmierci autora. Za pierwszym podejściem z jakiegoś powodu nie udało mi się jej skończyć, chyba odłożyłam po jakichś dwudziestu stronach. Teraz, urzeczona pierwszym zdaniem zanurzyłam się w lekturze z zachwytem nad stylem i obserwacjami post-komunistycznej Warszawy i Polski w...

Cycatki, laski, brunecice.
Oceniane "panienek" na "mocne dziewięć punktów" za przezroczystą bluzkę...
Gdzie są feministki? Gdzie #meetoo? Gdzie awantura o obleśny męski szowinizm?
A może feministki nie czytają książek?
Wiem, że Jerzy Pilch obracał się w odpowiednich kręgach i w związku z tym żadna wojująca feministka Pilcha nie skrytykuje za nazywanie kobiet cycatkami, ale zważcie, że kobiece bohaterki w książce Pilcha to albo puszczalskie, tępe na umyśle studentki, albo wręcz regularne prostytutki, albo - jak w rozdziale "Narty Ojca Świętego", gdzie grupa mężczyzn siedzi przy stole i debatuje, oglądając archiwalne numery playboya i komentując wygląd porno gwiazdek - babina podająca do stołu. W tym opowiadaniu każdy mężczyzna na nazwisko, czy nawet funkcję i nazwisko, każdy ma zdanie i opinię, a jedyna kobieta w tekście to "babka Joanna", która stoi w drzwiach. Plus trzecioplanowa rzesza kurewek, przyglądają się stojącemu na parapecie ojcu narratora.
Pozytywne pięć gwiazdek za długie zdania, bo lubię długie zdania.

Cycatki, laski, brunecice.
Oceniane "panienek" na "mocne dziewięć punktów" za przezroczystą bluzkę...
Gdzie są feministki? Gdzie #meetoo? Gdzie awantura o obleśny męski szowinizm?
A może feministki nie czytają książek?
Wiem, że Jerzy Pilch obracał się w odpowiednich kręgach i w związku z tym żadna wojująca feministka Pilcha nie skrytykuje za nazywanie kobiet cycatkami, ale...