Do biskupa Mitrofaniusza docierają niepokojące wieści o strasznych wydarzeniach w Nowym Araracie- wyspie będącej miejscem pielgrzymek. Z racji surowych reguł tego specyficznego "państwa w państwie" nie można z misją posłać mniszki, więc biskup posyła kogoś innego. Niestety sprawy się komplikują...
Według mojej oceny tom jeszcze lepszy od poprzedniego- wciąż mamy barwny język, całą galerię ciekawych postaci, wartką i wciągającą akcję. Do tego subtelny humor, odrobina naukowych teorii i historii. Kapitalna rozrywka!

Do biskupa Mitrofaniusza docierają niepokojące wieści o strasznych wydarzeniach w Nowym Araracie- wyspie będącej miejscem pielgrzymek. Z racji surowych reguł tego specyficznego "państwa w państwie" nie można z misją posłać mniszki, więc biskup posyła kogoś innego. Niestety sprawy się komplikują...
Według mojej oceny tom jeszcze lepszy od poprzedniego- wciąż mamy barwny...

To będzie podwójnie subiektywna recenzja, ponieważ należę do fanów twórczości Borysa Akunina.
Na początku ustalmy jedno: "Pelagia i Czarny Mnich" to jedna z lepszych pozycji w dorobku urodzonego w Gruzji pisarza.

Druga część trylogii o przygodach niesfornej mniszki Pelagii przenosi nas do połóżonego na bagiennych pustkowiach monasteru, gdzie nagle materializuje się mrożąca krew w żyłach zjawa Czarnego Mnicha. Biskup Mitrofaniusz wysyła kolejnych śmiałków w celu zbadania tajemnicy, ale wobec fiaska ich misji, do monasteru (męskiego, rzecz jasna),trafia siostra Pelagia.

Okazuje się, że wokół monasteru zbudowane całe miasteczko pątnicze, w pobliżu zakład dla osób niezrównoważonych psychicznie prowadzi doktor Korowin, w małej chatce nad jeziorem giną ludzie, w okolicach miasteczka pojawia się znikąd tajemnicza dama... Podejrzanych nie brakuje, tematów do zbadania też.

"Pelagia i Czarny Mnich" uwypukla najmocniejsze strony warsztatu Akunina. Mamy więc galerię intrygujących postaci, trzymającą w napięciu akcję, sceny prawdziwej grozy, surowość rosyjskiej prowincji i pełną gracji narrację. Polecam serdecznie!

PS. Ciekawostka - w powieści kilka razy wspomniana jest Maria Skłodowska-Curie.

To będzie podwójnie subiektywna recenzja, ponieważ należę do fanów twórczości Borysa Akunina.
Na początku ustalmy jedno: "Pelagia i Czarny Mnich" to jedna z lepszych pozycji w dorobku urodzonego w Gruzji pisarza.

Druga część trylogii o przygodach niesfornej mniszki Pelagii przenosi nas do połóżonego na bagiennych pustkowiach monasteru, gdzie nagle materializuje się mrożąca...

Drugi tom przygód siostry Pelagii znakomicie pokazuje kunszt pisarza. Starannie przedstawione tło historyczne, wartka akcja a nawet i elementy humorystyczne, to to czego z pewnością nie zabraknie. Wbrew pozorom klasztorny światek może być pełen ciekawych wydarzeń, a tym odcinku mamy dodatkowo wątek psychiatryczny. Do tego zagadka, jak dla mnie, na wysokim poziomie.

Drugi tom przygód siostry Pelagii znakomicie pokazuje kunszt pisarza. Starannie przedstawione tło historyczne, wartka akcja a nawet i elementy humorystyczne, to to czego z pewnością nie zabraknie. Wbrew pozorom klasztorny światek może być pełen ciekawych wydarzeń, a tym odcinku mamy dodatkowo wątek psychiatryczny. Do tego zagadka, jak dla mnie, na wysokim poziomie.

Bardzo ciekawy kryminał - interesujące, rozbudowane postacie, błyskotliwy i przyjemnie złośliwy język, różne takie żarciki sytuacyjne, bardzo pomysłowo poprowadzona intryga.
Do tego ciekawska, a własciwie wścibska mniszka o imieniu Pelagia.
I wyspa.
Bo cała interesująca akcja rozgrywa się na wyspie położonej na wielkim jeziorze Modrym, zwanym, z uwagi na wielkość, Morzem Modrym.

Autor wprowadza na wyspę kolejnych bohaterów; każdego całkiem innego; a następnie każdego oddzielnie poddaje próbuje tzw. Czarnego Mnicha, czyli doświadczeniu mistycznemu. Jak zareaguje na próbę pragmatyk? a jak ateista? a jak inni? Naprawdę ciekawie to autor opisuje.
Dla utrudnienia poddaje tez bohaterów innej próbie, równie trudniej. Ale bardziej materialnej
Czyli jest próba z zakresu ducha i próba z zakresu materii.

Do tego wspaniały doktor ze swoimi szalonymi poglądami, i jego również dziwaczni pacjenci. I ich lektury.
I jest wiele innych smaczków, jak dodatkowa wyspa, na której mieszkają milczący pustelnicy, fascynujące odkrycia pewnego szalonego fizyka, który patrzy na ludzi przez specjalne okulary, wymyślne nazwy używane na wyspie, są też zakręcone malutkie kłótnie religijne.

I zabawnie i pouczająco; i lekkie i gdzieś tam w głowie zostaje jednak świat stworzony przez autora, i pytania pojawiające się w książce.

Bardzo ciekawy kryminał - interesujące, rozbudowane postacie, błyskotliwy i przyjemnie złośliwy język, różne takie żarciki sytuacyjne, bardzo pomysłowo poprowadzona intryga.
Do tego ciekawska, a własciwie wścibska mniszka o imieniu Pelagia.
I wyspa.
Bo cała interesująca akcja rozgrywa się na wyspie położonej na wielkim jeziorze Modrym, zwanym, z uwagi na wielkość, Morzem...

Druga część świetnej trylogii kryminalnej retro jest jeszcze lepsza od poprzedniej. Wydarzenia rozgrywają się w Nowym Araracie. Jest to miejsce pełne pielgrzymów, w pobliżu znajduje się bowiem pustelnia, zamieszkiwana przez świętych mnichów. Z religijnością tom ten nie ma wiele wspólnego, bo poza tytułowymi bohaterami, wszyscy pozostali żyją w taki sposób, że w niczym nie przypomina to stanu duchownego. W miejscowości tej pojawiło się widmo zmarłego przed kilkuset latami świętego mnicha, co wzbudziło panikę wśród pątników i może przynieść opłakane skutki dla tego miejsca.

Trzeźwo myślący Mitrofaniusz zdawał sobie doskonale sprawę z tego, że nie może być żadnego ukazującego się widma. Konieczne było jednak zbadanie, kto i w jakim celu urządza tą mistyfikację. Wysłał więc swojego wysłannika, najpierw jednego, potem drugiego i trzeciego. Sprawa okazała się zdecydowanie bardziej skomplikowana, niż wydawałoby się na początku. Ostatecznie pojechała też i Pelagia.

Akcja jest niezwykle wartka. Środowisko, w którym toczą się wydarzenia, jest wyjątkowo oryginalne i w innych kryminałach praktycznie nieukazywane. Zakończenie jest szalenie zaskakujące. Rozważań narratora na różne luźne, aczkolwiek ciekawe tematy, nie jest wiele. W tym tomie jednak część z nich dotyczy materii nader ciekawej, a mianowicie uwodzenia. Akunin przedstawia sposoby, dzięki którym kobieta może uwieść dowolnego mężczyznę. Całość czyta się wyśmienicie i zapomina się o całym świecie. Nie brakuje oczywiście, podobnie jak i w innych książkach Akunina, poczucia humoru.
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2019/05/borys-akunin-pelagia-i-czarny-mnich.html

Druga część świetnej trylogii kryminalnej retro jest jeszcze lepsza od poprzedniej. Wydarzenia rozgrywają się w Nowym Araracie. Jest to miejsce pełne pielgrzymów, w pobliżu znajduje się bowiem pustelnia, zamieszkiwana przez świętych mnichów. Z religijnością tom ten nie ma wiele wspólnego, bo poza tytułowymi bohaterami, wszyscy pozostali żyją w taki sposób, że w niczym nie...

Druga powieść Borysa Akunina z cyklu przygód Pelagii Lisicynej, mniszki, która rozwikłuje najtrudniejsze zagadki kryminalne.

Powieść bardzo interesująca, wręcz fascynująca, w której rosyjski pisarz gruzińskiego pochodzenia dowodzi swego talentu.

Sekret poczytności Akunina tkwi nie tylko w umiejscowieniu akcji w XIX w., którego obyczaje, język i niuanse kulturowe pisarz doskonale opanował. Akunin potrafi tworzyć wyraziste postacie bohaterów. W poprzednim cyklu (poczynając od "Gambitu tureckiego) był nim wysoki urzędnik państwowy Fandorin, w cyklu z mniszką - dynamiczna, rudowłosa Pelagia. Plastycznie i sugestywnie oddaje charakter epoki. I wreszcie - język, którego nie powstydziłby się pisarz tzw. literatury wysokiej.


"Pelagia i czarny mnich" zawiera jeszcze jedną ciekawostkę literacką. Ta powieść sensacyjna jest właściwie mikstem kryminału, thrillera, ze wstawkami horroru i powieści fantastycznej. Ryzykowne? Jak najbardziej. Kunszt Akunina na tym między innymi polega, że świetnie sobie poradził z takim wyzwaniem.

Druga powieść Borysa Akunina z cyklu przygód Pelagii Lisicynej, mniszki, która rozwikłuje najtrudniejsze zagadki kryminalne.

Powieść bardzo interesująca, wręcz fascynująca, w której rosyjski pisarz gruzińskiego pochodzenia dowodzi swego talentu.

Sekret poczytności Akunina tkwi nie tylko w umiejscowieniu akcji w XIX w., którego obyczaje, język i niuanse kulturowe pisarz...

Świetny język. Kapitalna narracja. Zagadkowa fabuła. Czytając, już wydaje ci się, że wiesz jakie będzie zakończenie, jesteś tego po stokroć pewien i ...., nic z tego. Książka do samego końca trzyma w niepewności.
Z chęcią sięgnę po kolejne tomy z tego cyklu.

Świetny język. Kapitalna narracja. Zagadkowa fabuła. Czytając, już wydaje ci się, że wiesz jakie będzie zakończenie, jesteś tego po stokroć pewien i ...., nic z tego. Książka do samego końca trzyma w niepewności.
Z chęcią sięgnę po kolejne tomy z tego cyklu.

W zasadzie pierdoły saskie straszne, ale zagadka kryminalna poprowadzona przyzwoicie. Ciężko wskazać sprawcę, choć niby przesłanki się ma.

W zasadzie pierdoły saskie straszne, ale zagadka kryminalna poprowadzona przyzwoicie. Ciężko wskazać sprawcę, choć niby przesłanki się ma.

Szkoda, że ten cykl się skończył, bo ta część była zarąbista.

Szkoda, że ten cykl się skończył, bo ta część była zarąbista.

Ta część duuuuużo lepsza niż poprzednia....
I intryga dla mnie nie do odgadnięcia :-) chociaż trochę przekombinowana jak na moje systemy.

Ta część duuuuużo lepsza niż poprzednia....
I intryga dla mnie nie do odgadnięcia :-) chociaż trochę przekombinowana jak na moje systemy.