Nie wiem jak otrząsnę się po tej książce. I po tej serii, bo, niestety, to już koniec.

Bardzo chciałam sięgnąć po tą powieść, tak bardzo, że zdecydowałam się przeczytać ją w oryginale. Poszło mi dużo łatwiej niż się spodziewałam.

Victoria Schwab zakończyła poprzedni tom w irytującym momencie. Nie wiem co jej wpadło do głowy, żeby zrobić coś takiego. Taki zabieg dla mnie zawsze wydawał się być bezsensowny. Na pewno sięgnęłabym po tą książkę szybciej, gdybym, zamiast obietnicy zakończenia jednego wątku, dostała początek ciekawszego. Pojawia się przez to pewien problem. Jak mam napisać cokolwiek o fabule, skoro zaczyna się ona od zdarzeń na które czekają czytelnicy? I tak powstają spoilery. Spróbuję ich unikać, ale nic nie obiecuje.


Co mi się tak spodobało w tej powieści, że dałam jej aż 9 gwiazdek? To samo co w poprzednim tomie: bohaterowie. Robią się coraz bardziej skomplikowani, pomimo, że wiemy o nich coraz więcej. Emira i Maxim już nawet nie przypominają typowego obrazu idealnych i zgodnych monarchów. Po raz kolejny podziwiam to, jak bardzo są od siebie różni- przecież tak łatwo byłoby pokazać ich w ten sam sposób. Autorzy rzadko skupiają się na takich szczegółach, ale dla mnie są one bardzo ważne. Rozwija się także postać Alucarda Emery. Daje się poznać od innej strony. Nie zawadiackiego pirata, ale wrażliwego mężczyzny. Oczywiście, w momentach kiedy nie kłócił się z Kellem. Kell natomiast, jak w drugim tomie powiedział Rhy, ma tylko dwie maski. I tylko je widać. Ale mimo to jest ciekawą postacią. A Lila Bard? Ciągle jest tak samo niezwykła i wywiera na ludziach takie samo wrażenie. Choć, po raz pierwszy o ile mnie pamięć nie myli, pokazała, że potrafi być również poważna. Ale to nie oni oczarowali mnie najbardziej. Tym razem wielkie wrażenie wywarł na mnie Holland. Od początku serii wiedziałam, że jest to postać z gigantycznym potencjałem. Nie sądziłam tylko, że autorce uda się go w pełni wykorzystać. Wielkie brawa, udało się. Postacie trzecioplanowe są pogmatwane w sposób, który zupełnie nie pasuje do ich roli. Tutaj wybija się trójka ambasadorów, którzy przyjechali na Essen Tash. Ich rola w akcji jest niewielka, a mimo to widać w nich głębie. No właśnie, co z tą akcją? Biegnie. Biegnie szybko i czasami nieprzewidywalnie. I jest naprawdę wciągająca.

Chyba udało mi się uniknąć zbyt wyraźnych spoilerów. Ten Rhy mnie irytuję. Bez wątku jego śmierci z poprzedniego tomu, mogłabym napisać dużo więcej. No ale co poradzisz. Podsumowując: powieść jest naprawdę dobra. Polecam.

Nie wiem jak otrząsnę się po tej książce. I po tej serii, bo, niestety, to już koniec.

Bardzo chciałam sięgnąć po tą powieść, tak bardzo, że zdecydowałam się przeczytać ją w oryginale. Poszło mi dużo łatwiej niż się spodziewałam.

Victoria Schwab zakończyła poprzedni tom w irytującym momencie. Nie wiem co jej wpadło do głowy, żeby zrobić coś takiego. Taki zabieg dla mnie...