Mówi się, że jeśli jakaś książka cię rozczaruje, to ją rzuć od razu i nie marnuj czasu. Ja jednak tego nigdy nie robię, bo zawsze myślę, że kilka stron moje odczucia do powieści obrócą się o sto osiemdziesiąt stopni. Co więcej, nawet kończę wszystkie serie (czasami zajmuje mi to kilka lat, ale ostatecznie przez nie przebrnę). Czerwona Królowa była typową młodzieżówką z wieloma schematami, przez które sporo czytelników się do niej zraziło. Jednak miała swój potencjał, który po części został pokazany już w Szklanym Mieczu. W takim razie co z Królewską Klatką?

Jestem pod wielkim wrażeniem. Właśnie przez takie kontynuacje nie potrafię porzucić serii w połowie. Choć pierwszy tom nie był zły, to jednak nie wyróżniał się niczym szczególnym i było czuć, że to początek przygody Victorii z pisarstwem. Mimo to wprowadzenie do życia Mare mnie urzekło, sama do końca nie wiem czym. Już w Szklanym Mieczu byłam zaskoczona jak rozwinął się warsztat autorki, oczarowana zwłaszcza w drugiej połowie, a Królewska Klatka zwaliła mnie z nóg.

Fabuła rozpoczyna się dokładnie w tym miejscu, w którym zakończył się epilog poprzedniej części. Tym razem Mare jest w ciężkiej sytuacji i może liczyć tylko na siebie. Jednak to już nie jest ta sama dziewczyna, którą wcześniej poznaliśmy. Niedawne doświadczenia sprawiły, że się zmieniła, dojrzała. Dawna Czerwona usiadłaby w kącie i użalała nad swoim ciężkim losem. Nowa Czerwona ma świadomość, że nie jest pępkiem świata i sama nie zbawi ludzkości. Wydaje się, że jest w beznadziejnej sytuacji, ale mimo to walczy ze swoimi koszmarami, wyobrażeniami i przeciwnościami losu.

W dwóch pierwszych tomach o sytuacji w królestwie wiedzieliśmy tyle co Mare wyczytała z gazet. Tym razem dochodzą nam nowi narratorzy, dzięki którym mamy pełen obraz tego, co się obecnie dzieje. Wgląd na “zaplecze” obu stron konfliktu jest ciekawym zabiegiem i jest to jedną z największych zalet w Królewskiej Klatce. Do tego choć nie ma chwili na nudę, to nie znajdzie się tu akcji dla samej akcji. Wszystko jest przemyślane, napięcie stopniowo budowane, a punkt kulminacyjny zaskakujący. Dodatkowe punkty widzenia dają też możliwość lepszego poznania drugoplanowych bohaterów, bo jak wiadomo Mare z nie wszystkimi potrafi się dogadać.

Choć w szkole za historią nie przepadałam, to jednak ta w książkach jest zupełnie inną bajką. W tej powieści znalazło się też miejsce na poznanie początków królestwa i istnienia Srebrnych. Nie tylko nadaje to klimat i pozwala się bardziej wczuć w fabułę, to na dodatek sprawia, że zadajemy sobie pytania “a co było…?”, “a dlaczego…?”. Mam nadzieję, że znajdę na nie odpowiedź w kolejnej części.

Podsumowując, Królewska Klatka jest lepsza niż Czerwona Królowa i Szklany Miecz razem wzięte. Nawet jeśli poprzednie dwa tomy Wam się nie spodobały, to myślę, że ten może zmienić Wasze nastawienie do tej serii. Ja teraz z niecierpliwością będę czekać na kolejną część, bo Victoria zabawiła się moimi emocjami i urwała historię w takim momencie, że człowiek może tylko usiąść i narzekać jak zły jest świat, bo książki nie pisze się w tydzień.

Mówi się, że jeśli jakaś książka cię rozczaruje, to ją rzuć od razu i nie marnuj czasu. Ja jednak tego nigdy nie robię, bo zawsze myślę, że kilka stron moje odczucia do powieści obrócą się o sto osiemdziesiąt stopni. Co więcej, nawet kończę wszystkie serie (czasami zajmuje mi to kilka lat, ale ostatecznie przez nie przebrnę). Czerwona Królowa była typową młodzieżówką z...