„Plan na życie” Kristin Harmel to powieść, której główną myśl mógłby streścić wiersz Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej „Fotografia”:
Gdy się miało szczęście, które się nie trafia:
czyjeś ciało i ziemię całą,
a zostanie fotografia,
to, to jest bardzo mało…

Kate i Patrick byli bardzo szczęśliwym małżeństwem: wzajemnie się wspierali i po prostu chcieli razem iść przez życie. Jednak jedna pijana kobieta za kierownicą sprawiła, że wszystkie szczęśliwe godziny, które ich czekały, stały się niemożliwością. Patrick zginął w wypadku, a Kate…Kate jakoś żyła dalej. Jako muzykoterapeutka mogła wypełnić pustkę po mężu pracą z dziećmi potrzebującymi jej pomocy. I tak upłynęło 12 lat, a kobieta powolutku wychodziła na prostą. Poznała mężczyznę, któremu daleko było do Patrikca, ale życie z nim nie było wcale złe. Szokiem była dla niej co prawda wiadomość, że nie może już mieć dzieci, ale to z Patrickiem chciała mieć dzieci, a z Danem…no nie myślała o tym wcześniej. Zaskoczeniem były także oświadczyny Dana, ale wszyscy byli tacy szczęśliwi, że Kate ma znowu szansę na szczęście – mimo niepewności i wątpliwości Kate zgodziła się wyjść za Dana. Wreszcie udało zbudować się domek z kart…

I nagle przyszły sny – niepokojąco realne sny… o życiu, którego nie było. W snach Patric żył. Żaden wypadek nigdy się nie zdarzył i mogli się spokojnie razem starzeć. I mieli córeczkę, niedosłyszącą córeczkę, Hannah. Miłość i szczęście, które Kate czuła w snach, sprawiało, że rzeczywistość stawała się coraz bardziej…niedoskonała. Żeby w snach móc się porozumiewać z Hannah, Kate zapisała się na lekcje języka migowego – ciekawa motywacja: uczyć się migać, by móc rozmawiać z dziewczynką, której nie ma…Jednak ten jeden krok uruchamia lawinę zdarzeń, które sprawiają, że życie Kate ulega całkowitemu przemeblowaniu.

Kristin Harmel napisała książkę w narracji pierwszoosobowej i nie wyszło to najgorzej. Co prawda mętlik w głowie Kate jest czasem bardzo irytujący, ale z drugiej strony czytelnik może przyjrzeć się jej wszystkim wątpliwościom. Jest w tej powieści coś z realizmu magicznego i choć to zasadniczo główny wątek, to jest on dość topornie prowadzony. Na uwagę zasługuje jednak przedstawienie przez autorkę kwestii rodzicielstwa zastępczego i terapii dzieci głuchych. Owszem, jest to wszystko polukrowane i nie oddaje złożoności faktycznych problemów, ale doceniam starania, by rzucić światło na te sprawy.

„Plan na życie” to zaprawiona goryczą literatura kobieca. Jej tematyka nie jest typowa, choć i tak momentami ociera się o banał. Jest to doskonały amerykański wytwór, w rodzaju tych wszystkich ichnich filmów, które tak bardzo chcą ukazać głębię problemów, że aż ją spłycają, by każdy był w stanie pojąć myśl przewodnią. Efekt jest taki, że historii Kate równie daleko do kiepskiej literatury jak do ideału.

„Plan na życie” Kristin Harmel to powieść, której główną myśl mógłby streścić wiersz Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej „Fotografia”:
Gdy się miało szczęście, które się nie trafia:
czyjeś ciało i ziemię całą,
a zostanie fotografia,
to, to jest bardzo mało…

Kate i Patrick byli bardzo szczęśliwym małżeństwem: wzajemnie się wspierali i po prostu chcieli razem iść przez...