Henry Palace, którego autor tytułuje wcześniej ostatnim policjantem, jawi się teraz jako ostatni sprawiedliwy w niezupełnie opuszczonym mieście. Mężczyzna powiedział, mężczyzna zrobił – dla wielu partnerek ideał, a Palace właśnie taki jest. Nie szuka nagrody lecz nieubłaganie dąży do celu.

Rewelacyjny bohater, ludzki w swej słabości, superbohater siłą ducha. Rewelacyjne warunki czasoprzestrzenne – ostatnie dni do potencjalnego końca świata, przynajmniej teoretyczni. Wcale niegłupi wątek wprowadzający tajemnicę teorii spiskowej. Całość prowadzi do powstania pewnych oczekiwań względem intrygi i dynamiki.

Świat preapo jest wdzięcznym materiałem na twórczość, gdyż wątek może iść i w kierunku utopii, i dystopii. Na takim tle bohater może czynić cuda, a wokół maja się dziać dantejskie sceny. Niby Henry próbuje czynić co może piórem Wintera, mi natomiast zabrakło tempa i barwy.
Zabrakło także tła, które w danych okolicznościach jest nie mniej ważne niż główny bohater. Były próby, były, nawet ta społeczność uniwersytecka czy rola uchodźców, ale nie aż takie fajne. Daleko temu do pierwszej części „7EW” Stephensona.

Wszystko niby poprawnie, więc nie było słabe, ale i nie porwało, czyli też nie jest bardzo dobre.

Henry Palace, którego autor tytułuje wcześniej ostatnim policjantem, jawi się teraz jako ostatni sprawiedliwy w niezupełnie opuszczonym mieście. Mężczyzna powiedział, mężczyzna zrobił – dla wielu partnerek ideał, a Palace właśnie taki jest. Nie szuka nagrody lecz nieubłaganie dąży do celu.

Rewelacyjny bohater, ludzki w swej słabości, superbohater siłą ducha. Rewelacyjne...