Bardzo spodobał mi się pomysł na książkę mojego ulubionego blogera. Motyw duchów odpowiedzialnych za odczuwanie emocji, więżących ludzi itd. To jest nawet głębokie i w stronę tej dwuznaczności można to było pociągnąć, choć wyszłaby wtedy zupełnie inna koncepcja, nie koniecznie taka fajna (sic., śmiało można powiedzieć, że to fajna książka, książeczka). Szkoda tylko, że nie potrafiłem wczuć się w głównego bohatera. Ciągle za mało było o nim wiadomo, wciąż jego emocje były płytko opisane. Spodziewałem się więcej propagowanej przez autora techniki "show, don't tell", która nadałaby postaciom i sytuacjom głębi. Oprócz tego strasznie zgrzytały dialogi, za dużo w nich słów, niezbyt realistyczne.

Boli mnie też bezszeryfowa czcionka, która nie jest przeznaczona do dłuższych tekstów. I szkoda, że pozycja może łatwo się zagubić na półce ze względu na brak charakterystycznego grzbietu. Tyle, jeśli idzie o techniczne sprawy.

Poza tym miła lektura do połknięcia w dzień lub dwa. Podoba mi się, że akcja działa się w Polsce i nie trzeba było nigdzie daleko uciekać. Życzę autorowi sukcesów i czekam na kolejne mniej lub bardziej obszerne powieści od pana Węckiego. :)

Bardzo spodobał mi się pomysł na książkę mojego ulubionego blogera. Motyw duchów odpowiedzialnych za odczuwanie emocji, więżących ludzi itd. To jest nawet głębokie i w stronę tej dwuznaczności można to było pociągnąć, choć wyszłaby wtedy zupełnie inna koncepcja, nie koniecznie taka fajna (sic., śmiało można powiedzieć, że to fajna książka, książeczka). Szkoda tylko, że nie...