Kolejne wspomnienia uciekiniera z Korei Północnej przynoszące opis wielkiego głodu który zaczął się w połowie lat 90. Dostajemy porażający zapis rozpadu moralności i więzi międzyludzkich: autor wychowany w normalnej rodzinie kończy jako samotny żebrak i złodziej, nie wiedząc nic o losie siostry i matki. Mimo dłużyzn to ważne świadectwo piekła życia w ostatnim bastionie realnego socjalizmu.

Książka przedstawia szczegółowy opis wieloletniego głodu w Korei Północnej, który zaczął się w połowie lat 90. gdy autor był jeszcze dzieckiem. Wychowany w normalnej rodzinie czcicieli reżimu widział jak wieloletni głód niszczy moralność, rozbija więzi rodzinne, czyni z ludzi egoistów myślących jedynie o napełnieniu własnego żołądka, prowadzi wręcz do kanibalizmu. A bohater książki w wieku 7 lat zaczyna kraść kukurydzę z pól, żeby przeżyć samemu i ratować rodzinę. Opisy jego cierpień są wstrząsające: „Robiłem się coraz bardziej głodny. Ból rozdrapywał mi żołądek. Miałem wrażenie, jakby w całym organizmie nie zostało już ani odrobiny tłuszczu do spalenia i głód atakował mięśnie, co potęgowało ból”.

Wreszcie rodzina się rozpada: ojciec umiera a matka z siostrą wyjeżdżają do Chin, nasz bohater po tułaczce u krewnych trafia na ulicę i staje się żebrakiem dziecięcym, 'wędrownym wróblem', tu parę cytatów: „Nazywano nas Kkodżebi, 'wędrowne wróble', bo pochylaliśmy się i szukaliśmy ziarenek ryżu lub kukurydzy na ziemi”, „Wędrowny wróbel ma w głowie tylko jedną myśl – jedzenie – i odczuwa tylko jedną emocję, którą można podsumować w zdaniu” 'nie chcę umierać'. Przez to traci się wszelką godność, jaką się wcześniej miało.” „Kkodżebi, drobne postacie o czarnych twarzach, odziane w wystrzępione łachmany, błagające o kęs jedzenia lub wyczekujące okazji, by coś ukraść”. Autor przetrwał tak trzy lata, a potem uciekł do Chin, a potem do USA i mógł w końcu napisać te wspomnienia

Opisy w książce nienowe, bo parę wielkich głodów już było w XX wieku a i świadectwa ich literackie wstrząsające (np. Borowski, Krall i Edelman, Herling-Grudziński). Tutaj literacko nie znajdujemy niczego nowego lub oryginalnego, prawdę mówiąc rzecz cała jest mocno przegadana i bardzo się dłuży, ważna jedynie jako świadectwo potworności dziejących się w ostatnim bastionie realnego komunizmu.

Kolejne wspomnienia uciekiniera z Korei Północnej przynoszące opis wielkiego głodu który zaczął się w połowie lat 90. Dostajemy porażający zapis rozpadu moralności i więzi międzyludzkich: autor wychowany w normalnej rodzinie kończy jako samotny żebrak i złodziej, nie wiedząc nic o losie siostry i matki. Mimo dłużyzn to ważne świadectwo piekła życia w ostatnim bastionie...