„W życiu trzeba mieć marzenia i dążyć do ich realizacji”.

Po lekturze Sióstr, które w pełni nie zawładnęły moim sercem, natychmiast sięgnęłam po kolejną część sagi Czary Codzienności. Liczyłam na więcej intensywnych emocji, wyjaśnienia nie do końca odkrytych rodzinnych sekretów, a także na swoisty zamęt w sielskim Zmysłowie. Czy tym razem mój apetyt został w pełni zaspokojony? Już na wstępie napiszę, że charakter drugiego tomu wydaje się mniej beztroski, okraszony większą ilością zaskakujących tajemnic, autorka wprowadziła także w losy bohaterów więcej niepokoju, jednak nadal całość ma bardzo optymistyczny, ciepły i kojący klimat.

Agnieszka Krawczyk — pisarka z Krakowa, autorka kryminałów i powieści obyczajowych. Najlepiej określa ją cytat z powieści G. Sabatiniego Scaramouche: „Już od urodzenia posiadał dar humoru i świadomość, że świat jest szalony. Było to całe jego dziedzictwo”. Postanowiła nie stracić dobrego humoru do osiemdziesiątki – później będzie już poważna „na serio”. Lubi: koty, kawę i książki – trzy „k” w dokładnie tej kolejności. Współzałożycielka Zbrodniczych Siostrzyczek – nieformalnej grupy pisarskiej i portalu o powieściach kryminalnych.

„Bardzo często marzenia są piękne, dopóki pozostają marzeniami”. (str. 487)

W drugim tomie ponownie wracamy do Zmysłowa, do trzech sióstr Agaty, Danieli i Tosi, które z wielkim zapałem rozpoczynają kolejny etap w swoim życiu. Kawiarnia zyskuje nową nazwę 3 Siostry i 3 Koty, a wszystkie sprawy wydają się układać po ich myśli. Agata z Danielą na stałe przenoszą się do Zmysłowa, gdzie osiadają w Willi Julia, Tosia odzyskuje harmonię i spokój, kawiarnia zaczyna lepiej prosperować — pojawiają się nowe pomysły, oryginalny wystrój, zaskakujące, smakowite desery — wszystko te elementy przyciągają znaczną ilość turystów. Tymczasem nad ich beztroskim bytem rozpościerają się złowieszcze chmury, które już niebawem zaburzą iluzoryczny spokój nie tylko trzem siostrom, zagrożą także części lokalnej społeczności.

W mojej opinii styl Agnieszki Krawczyk nie odbiega od części pierwszej, nadal jest przejrzyście, spójnie i zmysłowo, a książkę czyta się lekko i przyjemnie. Autorka potrafi w urokliwy sposób kreować rzeczywistość. Obserwujemy postaci znane z poprzedniej części, ale pojawiają się także nowi bohaterowie. Odsłaniają się różnorodne charaktery, niektórzy się nie zmieniają, inni przechodzą swego rodzaju metamorfozę. Czytelnik nieustannie poznaje nowe wątki z życia bohaterów. Odnoszę wrażenie, że w tej części więcej się dzieje, autorka wprowadziła nie tylko kolejne postaci, ale także nowe motywy, które spójnie wiążą się z wydarzeniami z poprzedniego tomu. Ponadto Agnieszka Krawczyk odkrywa przed czytelnikiem dalsze rodzinne tajemnice, co sprawia, że książkę czyta się z większym zainteresowaniem. Jednak pisarka nadal znaczną uwagę poświęca codzienności, w swoisty sposób zmusza czytelnika do chwili refleksji, oszacowania rzeczy małych, związanych z powszednią, banalną codziennością, którą mimo wszystko warto docenić bowiem nigdy nie wiadomo, co zgotował dla nas los, a on bywa wyjątkowo nieprzewidywalny, potrafi zupełnie zaburzyć spokojne, beztroskie życie.

W tej części bohaterowie zmagają się z istotnymi problemami, które dotykają każdego z nas — poruszony został wątek otyłości, ale także wszelkiej odmienności. Słowem bohaterowie zmagają się z prozą życia, walczą z przeciwnościami losu, wewnętrznymi rozterkami, ale także z ludźmi, którym towarzyszy gorycz i chciwość, którzy potrafią po trupach dążyć do obranego celu, oraz tymi, którym wartość materialna przysłania wszelkie zasady moralne. Agata, Daniela i Tosia dokonują w swoim życiu wielu zmian, przewartościowują cele, a swoją postawą wpływają także na całe otoczenie.

Lubię ludzi, którzy nie przedkładają życia materialnego, nad życie duchowe, kiedy potrafią wyważyć te dwa aspekty codzienności. Główne bohaterki doskonale wpisują się w te cechy, dlatego dla mnie są bez wątpienia interesującymi, wzbudzającymi sympatię postaciami, chyba mogłabym się z nimi identyfikować.

Warto wspomnieć także o zakończeniu drugiej części, które zaskakuje, pozostawiając czytelnika w miejscu, w którym ma się ochotę sięgnąć po trzeci tom, aby natychmiast rozwiązać nowy, niepojący wątek, którym autorka postanowiła uwieńczyć tę historię w bardzo nieoczywisty sposób.

Przyjaciele i rywale Agnieszki Krawczyk to kolejna nasycona pozytywnymi emocjami powieść, i chociaż chwilami niepokoi, burząc dotychczasowy spokój bohaterek, to jednak ostatecznie wywołuje uczucie spokoju. To lekka, niezobowiązująca, ale zwracająca uwagę na ważne aspekty codzienności lektura, która z pewnością mną nie wstrząsnęła, jednak pozwoliła na chwilę relaksu i odprężenia. Jeśli lubicie książki emanujące ciepłem, serdecznością i dobrą energią koniecznie sięgnijcie po drugi tom sagi Czary Codzienności. Zmysłowo to miejscowość, w której mogłabym się zatracić i spędzić tam resztę życia...

„[…] każdy popełnia błędy, również takie, których nie da się naprawić”. (str. 294)
___________________________________________________________
http://nieterazwlasnieczytam.blogspot.com/2016/10/recenzja-przyjaciele-i-rywale-agnieszka.html

„W życiu trzeba mieć marzenia i dążyć do ich realizacji”.

Po lekturze Sióstr, które w pełni nie zawładnęły moim sercem, natychmiast sięgnęłam po kolejną część sagi Czary Codzienności. Liczyłam na więcej intensywnych emocji, wyjaśnienia nie do końca odkrytych rodzinnych sekretów, a także na swoisty zamęt w sielskim Zmysłowie. Czy tym razem mój apetyt został w pełni...