„Starość jest teraz w modzie” to zdanie, z końcowych fragmentów tej książki, autor potraktował serio i napisał całkiem zgrabną opowieść o starości w formie pamiętnika spisywanego codziennie przez pensjonariusza domu opieki, lub ładniej:pensjonariusza domu seniora. Książka podobno cieszy się ogromną poczytnością w krajach Europy Zachodniej,ale jej autor pozostaje nieznany. Rozmawiałam o niej z moją dobrą znajomą która wiele lat pracuje w takim domu i ma ogromne doświadczenie w opiece nad osobami starymi. Powiedziała mi,że tej książki nie mógł napisać pensjonariusz, a wręcz jest przekonana, że mógł to zrobić ewentualnie pracownik takiego domu i to ktoś kto pracuje tam niezbyt długo i nie poznał jeszcze dobrze psychiki osób starych. Zapytałam z czego to wnioskuje. Odpowiedziała ,że nie jest możliwe żeby osoba w takim wieku,jak bohaterowie książki, żyła tylko dniem dzisiejszym i planami na najbliższą (co najwyżej roczną) przyszłość. Starsi ludzie żyją głównie przeszłością i nie ma dnia, żeby jej nie wspominali,no chyba,że mają już daleko posuniętą demencję Tymczasem główny bohater,całkiem sprawny umysłowo, choć niezbyt fizycznie,żyje tak jakby tej przeszłości nie miał (parę zdań na ten temat w całej książce). Mnie też to wydało się podejrzane ,bo moja babcia ciągle wspominała i żyła tym co było,nawet kiedy miała dużo zajęć codziennych i plany na przyszłość. Widać,że celem autora było, na fali mody na starość,napisać o tym etapie życia rozrywkową książkę w której starość potraktowana zostanie z humorem. Nie ma w tym nic złego. Tyle,że humor z tego, jak dla mnie, wyszedł taki bardziej wisielczy. Co cenne w książce, to wiedza o systemie opieki nad seniorami w Holandii.Na oko widać ogromną różnice w poziomie tej opieki między naszymi krajami,chociaż i tam,wedle tego co pisze autor,daleko jest to ideału. Ale ideał jak wiadomo jest po to żeby do niego dążyć, a nie go osiągać. Bo do czego wtedy byśmy dążyli?
Książkę czyta się szybko,bo jest lekko napisana. Jest mało refleksyjna,taka do czytania w środkach komunikacji publicznej,bo można przerwać w każdym momencie,a nawet bez uszczerbku dla akcji (właściwie to jej nie ma) opuścić jakiś fragment.Walorów literackich też raczej się w niej uświadczy. Dla zasady czytam teraz drugą jej cześć. Początek wydaje się być lepiej napisany niż pierwsza część,co potwierdza podejrzenia co do autora.

„Starość jest teraz w modzie” to zdanie, z końcowych fragmentów tej książki, autor potraktował serio i napisał całkiem zgrabną opowieść o starości w formie pamiętnika spisywanego codziennie przez pensjonariusza domu opieki, lub ładniej:pensjonariusza domu seniora. Książka podobno cieszy się ogromną poczytnością w krajach Europy Zachodniej,ale jej autor pozostaje nieznany....