Drugi tom sagi Córka Cieni utrzymany jest w nieco innym klimacie. Mniej trzymający w napięciu, bardziej wyjaśniający wszystkie niedomówienia, tajemnice, które nurtowały mnie po przeczytaniu pierwszej części. Jest to opowieść o dalszych losach Julianny, która poznajemy jako małą dziewczynkę w pierwszym tomie. Mała, ale niezwykła, dzielna, uparta, mająca swoje zdanie, którego nie zmienia nawet w obliczu trudnych sytuacji, a do tego niesamowicie pokorna, przyjmująca wszystko
co przynosi jej kolejny dzień, umiejąca się dostosować do różnych warunków, w których się znajduje.
Historia jej życia jest wspaniale wpleciona w tło historyczne i z wielka ciekawością czytałam o pewnych faktach, o rzeczywistości jaka była tu w Polsce za rządów Stalina.
Autorka również ciekawie opisuje kolejne postacie, które Julianna spotyka na swojej drodze, a jest ich niemało. Od bogatych poprzez skrajnie biedne, a nawet takie, które nie mają rodziny i miejsca zamieszkania. Każda z postaci inaczej traktuje Juliannę. Jedni z wielką rezerwą i ciekawością, inni z otwartymi rękami ofiarując jej wszystko co mają, a przede wszystkim ciepło i miłość, której dziewczynce najbardziej brakowało. Julianną próbuje opiekować się wiele kobiet ,każda o innej profesji. Nauczycielka, prosta kobieta pochodząca ze wsi, szlachcianka, a nawet prostytutka. Obce matki...
Niestety część osób wykorzystywało bohaterkę, o czym trudno się czytało, ale cóż taka była i jest rzeczywistość i jak to pięknie autorka napisała
„ Julianna była wśród ludzi a czuła się samotnie. Czyż może być coś gorszego? ”
Mnie od razu prze głowę przeszła myśl, czyż teraz często też tak nie jest...?
Ilu ludzi żyje wśród nas, a czują się opuszczeni i samotni...?
Czytając miałam wrażenie, że tak teraz już na pewno wszystko się ułoży i Julianna zazna spokoju, przestanie się tułać, znajdzie swoje miejsce na ziemi. Niestety, każdy kolejny raz kończył się tak szybko, niespodziewanie i mała sierotka musiała od nowa starć się, żeby jakoś przetrwać kolejny dzień.
Dodatkowo ciekawym wątkiem w książce są przeżycia Adama i Toffi, ich zmagania z poszukiwaniami Julianny, a także powoli rozwijające się między nimi uczucie, którym towarzyszą sprzeczki, dąsy i fochy Toffi.
Córka Cieni. Obce Matki uważam za powieść ciekawą, choć mniej intrygującą, porywającą i oryginalną niż pierwszy tom cyklu. Oczywiście polecam, chociażby dlatego, że daje odpowiedzi na pytania, które rodzą się po przeczytaniu pierwszego tomu.

Drugi tom sagi Córka Cieni utrzymany jest w nieco innym klimacie. Mniej trzymający w napięciu, bardziej wyjaśniający wszystkie niedomówienia, tajemnice, które nurtowały mnie po przeczytaniu pierwszej części. Jest to opowieść o dalszych losach Julianny, która poznajemy jako małą dziewczynkę w pierwszym tomie. Mała, ale niezwykła, dzielna, uparta, mająca swoje zdanie, którego...