Na początku zaznaczę może, że właściwie nie czytałam od dłuższego czasu żadnej polskiej fantastyki, ostatnio była to chyba Brzezińska, która mnie całkowicie zauroczyła. Piszę o tym, bo większość recenzji podkreśla, jak wspaniale wybija się Janusz na tle polskiej dzisiejszej fantastyki – którą ja znam głównie z cudownych krytycznych recenzji – ja nie mając tego porównania mogę po prostu stwierdzić, że Aleksandra Janusz napisała naprawdę fajną książkę, którą czyta się z olbrzymią przyjemnością.

Właściwie każda część składowa tej książki jest udana. Na pierwszy plan wybija się konstrukcja świata i choć tu miałam moment, kiedy nie mogłam zrozumieć, o co chodzi z tą Utraconą Bretanią, to jednak w miarę szybko poukładałam to sobie w głowie i dalej było już porywająco. Magia oparta na matematyce – to kupuję z całym dobrodziejstwem inwentarza, choć pewnie nie mogę w pełni docenić, bo dla mojego nieszczęsnego mózgu „zaczął różniczkować” brzmi identycznie jak „zaczął przemawiać w starożytnym języku mrocznych elfów”, tu więc kunszt pomysłowości spływa po mnie jak po gęsi. Zachwyciła mnie natomiast struktura czarodziejskiego świata oparta na uniwersytecie i nie, sama doktorantką nigdy nie byłam i pewnie nie będę, co nie znaczy, że nie wiem, jak to wygląda, nawet jeśli nie z pierwszej ręki. A samo bycie studentem wystarczy, żeby tu i ówdzie zapiszczeć ze szczęścia. Podobali mi się też bohaterowie, polubiłam ich wszystkich i wciąż nie mogę się zdecydować, którą z pa polubiłam najbardziej. Tak, „Asystent czarodziejki” ma przecudną galerię postaci kobiecych i to naprawdę nieźle wycieniowanych. Przyznam, że kiedy na pierwszej stronie już wystraszyła mnie bohaterka z burzą rudych loków i mocnym charakterem byłam pełna najgorszych przeczuć (mam alergię na ten typ, potworną), to z każdym kolejnym rozdziałem okazywało się, że moje obawy nie mają szansy się ziścić. A wspomniana wyżej Amandine też jest pełnowymiarową postacią a nie wybuchowym acz przeuroczym rudzielcem (yych). Co więcej, mamy tu ładny przekrój z kilkusetletnimi czarodziejkami, które nie zachowują się, jakby właśnie opuściły liceum i z dziewczynką, która zachowuje się jak dziewczynka po drugiej stronie spektrum. Jest wreszcie fabuła, która toczy się szybko, ciekawie, dzieje się dużo i na pewno przeczytam kolejną część, bo naprawdę obchodzi mnie, co stanie się z bohaterami.

Jeśli chodzi o styl, mam tu mieszane uczucia. Z jednej strony przyznam, że moje małe czarne serce lekko skręciło się z zazdrości, choć bardziej cieszyłam się, że czytam coś tak dobrze napisanego. Fantastyka, ta lekko humorystyczna i nierzadko pisana w pierwszej osobie jest według mnie niełatwa w tym względzie, że łatwo ją „przefajnić”, slangowe wyrażenia, kolokwializmy i przede wszystkim wulgaryzmy są często przyklejone na siłę i budzą lekkie zażenowanie (tak miałam w przypadku Kossakowskiej lata temu) – tu jednak Janusz poradziła sobie śpiewająco. Też chcę tak umieć! W ogóle często łapałam się na myśli, że chętnie posadziłabym autorkę przed sobą i zadała jej sto pytań o pisanie i wymyślanie, mocno mnie zainspirowała (całe szczęście, że nareszcie przeszło mi pisanie fanmaili…). Natomiast jeśli chodzi o pisanie pod innym kątem… Przeszkadzało mi wklejanie wszędzie worldbuildingu. Owszem, był bardzo ciekawy, ale jak dla mnie chwilami był wepchnięty w naprawdę nieodpowiednie miejsca – ja tu chcę wiedzieć, co się stanie z moją Meg, czy zaklęcie wyszło i naprawdę nie obchodzi mnie teraz, że kiedyś to do tego czaru to wykorzystywano takie soczewki, ale teraz… Oczywiście były to wtrącenia na kilka linijek a nie akapitów, ale wytrącało mnie to z powieści i w rezultacie, mimo że powieść podobała mi się bardzo, czytałam ją też dość długo. Jeśli już wtrącenia, to ja poproszę o bohaterach, bo mam ich zdecydowany niedosyt! Ale też dla mnie bohaterowie są w książkach najważniejsi, a worldbuilding zostaje na końcu skali.

Jednym słowem, dołączam się do zachwytów i namawiam do czytania. A ja czekam na jakąś okazję, żeby sobie zażyczyć kolejny tom.

Na początku zaznaczę może, że właściwie nie czytałam od dłuższego czasu żadnej polskiej fantastyki, ostatnio była to chyba Brzezińska, która mnie całkowicie zauroczyła. Piszę o tym, bo większość recenzji podkreśla, jak wspaniale wybija się Janusz na tle polskiej dzisiejszej fantastyki – którą ja znam głównie z cudownych krytycznych recenzji – ja nie mając tego porównania...