„Białe jabłka” to rewelacyjna opowieść, która zawładnęła moją wyobraźnią.

Świat wykreowany przez autora na pierwszy rzut oka jest zupełnie zwyczajny, podobnie jak główny bohater. Czytelnik śledzi losy niepoprawnego kobieciarza Vincenta Ettricha, obserwuje, jak bohater wdaje się w kolejny w swym życiu romans. Partnerką Ettricha zostaje piękna Coco – na pierwszy rzut oka opowieść snuta przez Carrolla wydaje się być banalną historią o czterdziestoletnim playboyu. Nagle, na czytelnika (i na bohatera) spada prawdziwa bomba. Okazuje się, że Vincent jest martwy i zmartwychwstał, a jego piękna kochanka jest manifestacją tajemniczej siły pochodzącej z Czyśćca. Vincent nie pamięta swej śmierci, nie wie dlaczego wrócił do żywych. Akcja gwałtownie skręca w stronę realizmu magicznego i oniryzmu. W powieści pojawiają się sceny rodem ze snów – sceny i miejsca zmieniają się nagle, bohaterowie biorą udział w absurdalnych zdarzeniach (Vincent rozmawia na przykład z uszminkowanym szczurem, który podaje się za jego martwe „ja”), bohaterowie cofają się w czasie, rozmawiają z martwymi osobami, nienarodzone dziecko Vincenta i jego wcześniejszej partnerki Isabelle kontaktuje się z matką i ma umiejętność przybierania dowolnych kształtów… Pomieszanie z poplątaniem, ale bardzo pozytywne i odświeżające. Surrealistyczna fabuła rozwijająca się niczym sen niesamowicie mnie wciągnęła.

Twórczość autora przyjęło się klasyfikować jako fantastykę, ale tak naprawdę Carrolla nie da się nigdzie przyporządkować – najlepszym dowodem są „Białe jabłka”. Powieść zawiera w sobie elementy, które zakwalifikowałabym raczej do realizmu magicznego niż do fantastyki. Świat wykreowany przez pisarza z pozoru jest zwyczajny, dopiero później wkracza w niego metafizyka. W powieści znalazły się elementy powieści grozy, oniryzm wręcz przesiąka przez strony tej książki, momentami dominuje absurd - wszystkie te elementy idealnie się uzupełniają i tworzą wyborne dzieło literackie, które stanowiło dla mnie prawdziwą czytelniczą ucztę. Na pewno sięgnę po kontynuację „Białych jabłek” – „Szklaną zupę”.

Cóż mogę jeszcze powiedzieć? Opowieść, którą stworzył Jonathan Carroll pochłonęła mnie i zaczarowała, i jak bywa w wypadku powieści, które wywierają na mnie ogromnie pozytywne wrażenie, brakuje mi słów by opisać swój zachwyt i ogrom emocji, który towarzyszył mi podczas lektury – momentami było zabawnie, innym razem było przerażająco, przez cały czas było nieprzewidywalnie i interesująco!

Polecam czytelnikom, którzy szukają w literaturze czegoś więcej niż atrakcyjnych, prostych w odbiorze fabuł. „Białe jabłka” to niebanalna, zajmująca powieść.

„Białe jabłka” to rewelacyjna opowieść, która zawładnęła moją wyobraźnią.

Świat wykreowany przez autora na pierwszy rzut oka jest zupełnie zwyczajny, podobnie jak główny bohater. Czytelnik śledzi losy niepoprawnego kobieciarza Vincenta Ettricha, obserwuje, jak bohater wdaje się w kolejny w swym życiu romans. Partnerką Ettricha zostaje piękna Coco – na pierwszy rzut oka...