Każdy ma swoje własne wspomnienia o nauczycielach z okresu liceum. Jednym z moich bardziej barwnych jest była polonistka, a za moich czasów już jedynie "bibliotekarka" mojego Lo. Postać pozornie krucha niczym listek na wietrze, o zabójczym wzroście poniżej niejednego parapetu, która zza cienkich ramek swych okularów jednym celnym spojrzeniem wbijała nieszczesnika w zastane miejsce, niczym bezwzględny entomolog sadysta nadziewający owada na wielką szpilkę. Postać, która władczym, nieco zniesmaczonym spojrzeniem odprowadzała moją biedną, zbłąkaną na niesłuszne biochemiczne grunty, duszyczkę do regału z fantastyką. I postać która w przypływie jakiegoś nieznanego zrządzenia losu, gwiazd, pór roku i odpowiednio podlewających Azję monsumów, pewnego niezapomnianego dnia, gdy oddawałam powyższy tytuł uśmiechnęła się do mnie i stwierdziła, że kot jest bardzo dobrą książką. Po czym z typowym zgładzaczom galatyk wyrazem twarzy dodała "Ale tego analfabety Pratchetta nie znoszę".

To jest własnie TAKA książka.

PS. dalej nie wiem jakim cudem uszłam z życiem... I nikt z mojej dawnej szkoły nie wierzy w ten uśmiech.

Każdy ma swoje własne wspomnienia o nauczycielach z okresu liceum. Jednym z moich bardziej barwnych jest była polonistka, a za moich czasów już jedynie "bibliotekarka" mojego Lo. Postać pozornie krucha niczym listek na wietrze, o zabójczym wzroście poniżej niejednego parapetu, która zza cienkich ramek swych okularów jednym celnym spojrzeniem wbijała nieszczesnika w zastane...