Autorzy dysponują rozległą wiedzą na temat epoki i miejsca, w których osadzili akcję (barokowy Rzym, czy nawet szerzej, cała Europa tej doby),orientują się w wydarzeniach politycznych, kulturalnych, obyczajowości itp. Po raz kolejny jednak (podobnie jak w części pierwszej: „Imprimatur”) udowadniają, że do stworzenia dobrej powieści sensacyjno-historycznej brakuje im równie ważnych elementów – pomysłu oraz talentów literackich jako takich. Samo zawiązanie intrygi (opartej na machinacjach związanych z wymarciem linii Habsburgów hiszpańskich oraz kwestią dziedziczenia tronu Hiszpanii – sprawa ta miała pierwszorzędne znaczenie dla ówczesnej sytuacji politycznej i doprowadziła ostatecznie do długotrwałej, ogólnoeuropejskiej wojny, która na całe stulecie ukształtowała nowy układ sił) dawało duże możliwości, zmarnowane jednak następnie przez Autorów. Fabuła, pełna wydarzeń nielogicznych, wydumanych i niespójnych, wlecze się niczym przysłowiowe „flaki z olejem”. Próby ożywienia jej wstawianymi co jakiś czas scenami zbrojnych potyczek czy pościgów wypadają sztucznie i sprawiają wrażenie wysilonych. Można odnieść wrażenie, że cała ta niezborna fabuła służy w istocie stwarzaniu okazji dla erudycyjnych popisów pary autorskiej, którzy jednak posiadaną wiedzę wykładają w sposób „łopatologiczny”, w postaci przydługawych passusów, dodatkowo rozbijających tok narracji. Spodziewałem się po tym cyklu zdecydowanie więcej, chociaż już pierwszy tom ostudził początkowe nadzieje.

Autorzy dysponują rozległą wiedzą na temat epoki i miejsca, w których osadzili akcję (barokowy Rzym, czy nawet szerzej, cała Europa tej doby),orientują się w wydarzeniach politycznych, kulturalnych, obyczajowości itp. Po raz kolejny jednak (podobnie jak w części pierwszej: „Imprimatur”) udowadniają, że do stworzenia dobrej powieści sensacyjno-historycznej brakuje im...

Kolejny dowód na to, że kontynuacje powieściowe najczęściej nie są tak dobre, jak pierwsze części. Koncept podobny do tego, jaki poznaliśmy już w "Imprimatur". Mamy Rzym, szpiegów, nawet tych samych głównych bohaterów. Ale to już było. Nie można przy tym oczywiście odmówić autorom erudycji i znajomości historii. Czegoś tu jednak brakuje. Zastanawiam się teraz, czy warto sięgać po trzecią część?

Kolejny dowód na to, że kontynuacje powieściowe najczęściej nie są tak dobre, jak pierwsze części. Koncept podobny do tego, jaki poznaliśmy już w "Imprimatur". Mamy Rzym, szpiegów, nawet tych samych głównych bohaterów. Ale to już było. Nie można przy tym oczywiście odmówić autorom erudycji i znajomości historii. Czegoś tu jednak brakuje. Zastanawiam się teraz, czy warto...

Opat Atto Melani znowu z tajną misją przemierza katakumby Rzymu. Misja dyplomatyczna, diaboliczni łowcy relikwii, piękna i bystra akuszerka, moc przygód, tajemnic, historia spisków, intryg, ot codzienność XVII wieczna. Jeśli się wahasz czy przeczytać odpowiem językiem cerretan - Okiewokie. Dodana płytka - podobnie jak w tomie poprzednim pozwala na chwilę muzycznego kontaktu z epoką.

Opat Atto Melani znowu z tajną misją przemierza katakumby Rzymu. Misja dyplomatyczna, diaboliczni łowcy relikwii, piękna i bystra akuszerka, moc przygód, tajemnic, historia spisków, intryg, ot codzienność XVII wieczna. Jeśli się wahasz czy przeczytać odpowiem językiem cerretan - Okiewokie. Dodana płytka - podobnie jak w tomie poprzednim pozwala na chwilę muzycznego kontaktu...

Część druga. Wciąż jesteśmy w Rzymie, spotykamy tych samych bohaterów i obserwujemy kolejne meandry historii Europy. Ta sama drobiazgowa analiza źródeł robiąca ogromne wrażenie. Mimo, że autorzy powtarzają schemat z pierwszej części, nijak to nie przeszkadza w odbiorze.

Część druga. Wciąż jesteśmy w Rzymie, spotykamy tych samych bohaterów i obserwujemy kolejne meandry historii Europy. Ta sama drobiazgowa analiza źródeł robiąca ogromne wrażenie. Mimo, że autorzy powtarzają schemat z pierwszej części, nijak to nie przeszkadza w odbiorze.

Czas na drugi tom trylogii Monaldi&Sorti. Przyznam się szczerze, że jeśli pierwszy tom podbił moje serce, to z tym było znacznie gorzej. Niestety często tak bywa, że kontynuacja jest o wiele gorsza...
Książki dostałam w ramach prezentu (chyba :) ),po przeczytaniu "Imprimatur" bardzo żałowałam, że tak długo stały na półce, jednak po przeczytaniu "Secretum" mam mieszane uczucia.

Kolejna świetna okładka. Idealnie oddaje klimat tamtego czasu, a twarda oprawa mnie wręcz urzekła. To naprawdę dobre wykonanie. Ponownie zachwyciła mnie płyta dołączona do książki, na której idealnie dobrano utwory, jednak to już koniec zachwytów ...

WSKAZÓWKA
IMPRIMATUR SECRETUM VERITAS MYSTERIUM
"Sekrety można nawet opublikować, ale prawda zawsze zostanie tajemnicą."
Rok 1700 (siedemnaście lat później). Opat Atto Melani jako tajny agent i zausznik Ludwika XIV powraca do gry. Tym razem jego zadaniem jest uzyskanie korzystnych dla Francji decyzji w sprawie hiszpańskiej sukcesji. Jednak to nie jego jedyna tajemnica. Jest również kurierem przewożącym korespondencję miłosną pomiędzy królem, a Marią Mancini. Ich miłość musi pozostać w ukryciu. Jednak to dla niej albo i przez nią Ludwik XIV spustoszył całą Europę. Gdyby tylko mógł poślubić wybrankę swego serca, być może ta historia mogłaby mieć inny finał ... szczególnie, że testament króla Hiszpanii, Karola II okazał się fałszywy...

Ponownie stajemy w obliczu zagadki, która może zaważyć na losach świata. Ponownie bohaterami są Atto Melani i posługacz ze znanej nam zadżumionej gospody. To intryga polityczna o niespotykanej skali, to zagadka kryminalna, to niesamowite epizody, a to wszystko pod osłoną historii, więc co jest nie tak?

Wcale nie obniżył się poziom pisania, czy tempo w jakim rozwija się akcja. Sam pomysł na fabułę jest po prostu gorszy, a bohaterowie mniej barwni.

Natomiast autorzy konsekwentnie rozwiązują zagadkę i ciągną akcję. Jednak nie uważam tej książki za jakiś cudowny fenomen.

Jeśli komuś spodobało się "Imprimatur" jest wręcz zobligowany by poznać dwa pozostałe tomy, jak to w końcu zostawić zagadkę bez rozwiązania? Jednak sama nie wiem. Książki można czytać nie zachowując kolejności chronologicznej. Gdybym zaczęła od "Secretum" nie chciałabym czytać dalej. Sama nie wiem, ta książka jest po prostu przeciętna, nic niezwykłego.

Czas na drugi tom trylogii Monaldi&Sorti. Przyznam się szczerze, że jeśli pierwszy tom podbił moje serce, to z tym było znacznie gorzej. Niestety często tak bywa, że kontynuacja jest o wiele gorsza...
Książki dostałam w ramach prezentu (chyba :) ),po przeczytaniu "Imprimatur" bardzo żałowałam, że tak długo stały na półce, jednak po przeczytaniu "Secretum" mam mieszane...

Kolejny raz wyruszamy z Atto i Donzello w świat przygód i szpiegowskich intryg... 17 lat po wydarzeniach z pierwszej części dwójka przyjaciół, uczeń i mistrz znowu zjednoczą swoje siły.

Kolejny raz wyruszamy z Atto i Donzello w świat przygód i szpiegowskich intryg... 17 lat po wydarzeniach z pierwszej części dwójka przyjaciół, uczeń i mistrz znowu zjednoczą swoje siły.

http://lubimyczytac.pl/ksiazka/29812/Secretum

http://lubimyczytac.pl/ksiazka/29812/Secretum

jw

jw

nadal klimatycznie i dość swobodnie płynie opowieść, nadal dobra porcja muzyki w tle, ale nie zabija lotnością akcji

nadal klimatycznie i dość swobodnie płynie opowieść, nadal dobra porcja muzyki w tle, ale nie zabija lotnością akcji

Bardzo słaba , z ledwością doczytałam do końca, tematyka ciekawa o intrydze w związku z sukcesją hiszpańską ale na siłę rozciągnięta na ponad 600 stron. Zdecydowanie odradzam

Bardzo słaba , z ledwością doczytałam do końca, tematyka ciekawa o intrydze w związku z sukcesją hiszpańską ale na siłę rozciągnięta na ponad 600 stron. Zdecydowanie odradzam