Kolejna część cyklu i kolejne rozczarowanie, które nie powinno zresztą dziwić w przypadku trzeciego tomu serii. Autorzy powielają dokładnie te same wady oraz zalety, które prezentowali w odsłonach poprzednich. Główna zaleta to dobra orientacja w realiach epoki i miejsca osadzenia akcji – Wiednia początków XVIII w. oraz ogólnie całej ówczesnej Europy: polityka, kultura, sztuka, życie społeczne, obyczaje. Wiedzy tej Autorom odmówić nie sposób, odrobili lekcję z dużym zaangażowaniem. Co prawda, można wskazać pewne uchybienia, np. założycielowi uniwersytetu wiedeńskiego (1365 r.),księciu Rudolfowi IV Habsburgowi, bezpodstawnie przypisano godność cesarską (był tylko księciem Austrii); podano, że opiekę nad małoletnim królem Francji Ludwikiem XIV objęli po śmierci ojca jego matka, Anna Austriaczka oraz kardynał Richelieu, tymczasem kardynał zmarł kilka miesięcy przed Ludwikiem XIII (ojcem Ludwika XIV). Podobne błędy można mnożyć. To w sumie drobiazgi, bez większego znaczenia dla lektury, burzą jednak obraz wszechogarniającej erudycji, którym Autorzy na wszelkie sposoby starają się epatować czytelników. „Veritas” powtarza przy tym zasadnicze wady dwóch poprzednich tomów: brak pomysłu na poprowadzenie sensacyjnej fabuły oraz ogólnie talentów literackich jako takich. Sam pomysł wyjściowy intrygi, czyli osnucie jej wokół nagłej i istotnie zagadkowej śmieci cesarza Józefa I Habsburga stwarza duże możliwości. Niestety, R. Monaldi oraz F. Sorti marnują ten potencjał nieudolnym prowadzeniem fabuły. Wlecze się ona niczym przysłowiowe „flaki z olejem”, pełna wydarzeń nielogicznych, niespójnych, nieprawdopodobnych. Nie brakuje też nawiązywania do elementów nadnaturalnych. Sytuacji nie ratuje nawet wprowadzenie na scenę seryjnego mordercy (wątek ten, mający zapewne intrygę uatrakcyjnić, wypada wyjątkowo sztucznie, a motywy popełnianych zbrodni okazują się mocno naciągane). Autorzy nie potrafią czytelnika w lekturę wciągnąć, traktują fabułę jako pretekst do nieustannych popisów erudycyjnych, które wtrącają „na siłę”, dosłownie co kilka stron. Niestety, po pewnym czasie czyni to lekturę nużącą. Do końca powieści dotarłem z pewnym trudem, w zasadzie z obowiązku. Przedstawiona w zakończeniu autorska wizja spiskowej teorii dziejów również na kolana nie rzuca. Gwoli sprawiedliwości trzeba jednak dodać, że w zakończeniu książki, poświęconemu wskazaniu konkretnych publikacji oraz przekazów z epoki, stanowiących inspirację Autorów, przejawili oni zaiste proroczą zdolność przewidywania, ostro krytykując stosowanie szczepionek, które, ich zdaniem, doprowadziły w XVIII w. do rozpowszechnienia ospy oraz przekształcenia jej z choroby stosunkowo łagodnej w śmiertelnego zabójcę. Przypomnijmy, iż „Veritas” opublikowano w 2006 r.

Kolejna część cyklu i kolejne rozczarowanie, które nie powinno zresztą dziwić w przypadku trzeciego tomu serii. Autorzy powielają dokładnie te same wady oraz zalety, które prezentowali w odsłonach poprzednich. Główna zaleta to dobra orientacja w realiach epoki i miejsca osadzenia akcji – Wiednia początków XVIII w. oraz ogólnie całej ówczesnej Europy: polityka, kultura,...

Chyba najsłabsza część trylogii. I to mimo olbrzymiej wiedzy jaką autorzy mają na temat historii, kultury i muzyki przełomu XVII i XVIII wieku. Natłok faktów, historii i ciekawostek, które wygłaszają wszystkie postacie książki powoduje, iż cała fabuła schodzi na dalszy plan. Trudno się zorientować o co chodzi bohaterom bo kolejne sceny są tylko przejście do następnych erudycyjnych popisów postaci. I całość sprawia wrażenie niespójnej i nielogicznej. Bo trudno mi uwierzyć, że początkujący biedni studenci z Wiednia znali największe tajemnice dyplomatyczne ówczesnych mocarstw.

Chyba najsłabsza część trylogii. I to mimo olbrzymiej wiedzy jaką autorzy mają na temat historii, kultury i muzyki przełomu XVII i XVIII wieku. Natłok faktów, historii i ciekawostek, które wygłaszają wszystkie postacie książki powoduje, iż cała fabuła schodzi na dalszy plan. Trudno się zorientować o co chodzi bohaterom bo kolejne sceny są tylko przejście do następnych...

Czas na krótką recenzję, jakoś nie potrafię o tej trylogii pisać długo :)
Byłam zafascynowana pierwszym tomem, troszeczkę zniechęcona drugim i z obawą sięgnęłam po tom trzeci, co mnie w nim spotkało?
Zawód...rozczarowanie...szczęście...zachwyt...?
Przekonajcie się!


nie trzeba wiedzieć wszystkiego, wystarczy pojąć sens wydarzeń

IMPRIMATUR SECRETUM VERITAS MYSTERIUM
"Sekrety można nawet opublikować, ale prawda zawsze zostanie tajemnicą."

To już ostatnia część, a więc czas na rozwiązanie zagadki! (W zasadzie to nie, bo podobno wyszedł IV tom Mysterium, ale nie czepiajmy się szczegółów xd). 11 lat temu opat Atto Melani i piękna konstablowa Maria Mancini sfałszowali testament króla Hiszpanii - Karola II, co było bezpośrednią przyczyną wybuchu wojny sukcesyjnej.
Aktualnie mamy rok 1711, przebywamy w malowniczym Wiedniu, gdzie spotkamy opata Melani. Niestety niewiele ma wspólnego z sobą samym, w końcu ma te 85 lat! Co robi w Wiedniu? Toż to ironia losu! Przybył aby zażegnać konflikt, który wcześniej wywołał, oh...jakże zmienne są życzenia króla.
Na swoje szczęście nie będzie musiał robić wszystkiego sam. "Przypadkowo", w klasztorze Dziewic u Bram Niebios, spotyka swojego ukochanego, wiecznie wykorzystywanego, Posługacza z gospody Donzello! Jakże zmienne są to czasy, nasz Posługacz pracuje aktualnie jako komisarz.
Zamiarem Melaniego jest dostarczenie na dwór hiszpański spreparowanego listu pewnego księcia do cesarza Józefa I, zdyskredytowanie jego autora jako orędownika wojny w oczach króla hiszpańskiego i doprowadzenie go do rokowań pokojowych. Brzmi prosto? Co prawda opat Melanii i nasz Posługacz nie z takimi rzeczami sobie radzili, bo w końcu czym jest głupi list w obliczu epidemii dżumy, ale teraz nie będzie tak gładko. Bowiem jednemu z nich, Śmierć depcze po piętach ...

Wydanie. Niczym nowym nie będzie to, że pochwalę okładkę. Naprawdę mi się podoba, jest utrzymana w świetnym klimacie. Nadal czytanie umila idealnie dobrana muzyka. Co do tego nie mam żadnych wątpliwości.

Forma i styl. Autorzy trzymają poziom. Od pierwszego tomu trzymają się formy będącej czymś na wzór dziennika, co wyróżnia tą powieść na tle innych. Jeśli chodzi o sam język tej pozycji to nie mogę mieć do niego żadnych zarzutów. Pozwala wpasować się w klimat tamtych czasów, jest przyjemny, bez większych błędów i bez wątpienia ma swój urok.

Bohaterowie. Nasz posługacz z gospody Donzello/nasz pomocnik z willi/nasz komisarz naprawdę jest bohaterem dynamicznym. Postać posługacza powoli ewoluuje wraz ze zmianą statusu, jak i przez obcowanie z opatem Melanii. W tym tomie jest już naprawdę samodzielną postacią. To on rozwiązuje zagadki, to on się buntuje, to on chce być Panem gry! Stosunkowo nieoczekiwana zmiana, a jednak!

Podsumowanie. Jak do tej pory przeczytałam trzy tomy i więcej nie posiadam. Jeśli kiedyś w moje ręce wpadnie tom czwarty, to z miłą chęcią go przeczytam, nie lubię nie rozwiązanych zagadek.
Co mogę napisać o całej serii? Pierwszy tom mnie zachwycił, drugi zawiódł, a trzeci zaintrygował. Nie wiem co się stało autorom w przypadku drugiego tomu, ale każdy może mieć mały wypadek przy pracy. Nie ulega jednak wątpliwości, że autorzy włożyli w te książki całe swoje serca. Posiadają również ogromną wiedzą o tamtych czasach, dzięki czemu wydarzenia te wydają się naprawdę realne. No i mamy tutaj do czynienia z wątkami kryminalnymi!
Znając już te trzy tomy mogę szczerze zachęcić do przeczytania ich, no może oprócz tomu drugiego. W każdym bądź razie myślę, że spodoba się miłośnikom powieści historycznych, kryminałów w niecodziennych postaciach, wielbicielom dzienników, a i tym którzy szukają lekkiej powieści z dreszczykiem emocji.

Czas na krótką recenzję, jakoś nie potrafię o tej trylogii pisać długo :)
Byłam zafascynowana pierwszym tomem, troszeczkę zniechęcona drugim i z obawą sięgnęłam po tom trzeci, co mnie w nim spotkało?
Zawód...rozczarowanie...szczęście...zachwyt...?
Przekonajcie się!


nie trzeba wiedzieć wszystkiego, wystarczy pojąć sens wydarzeń

IMPRIMATUR SECRETUM VERITAS...

Po jedenastu latach od wydarzeń w „Secretum” znów spotykamy dwójkę naszych bohaterów – dawnego posługacza w gospodzie Donzello, a obecnie kominiarza oraz Atta Melaniego. Tym razem akcja książki toczy się w przepięknym Wiedniu. Nasz bohater „przypadkowo” spotyka na swej drodze Atta Melaniego, którego zadaniem jest doprowadzenie do pokoju z powodu wojny sukcesyjnej, do której wybuchu się przyczynił.
Początkowo nasz bohater nie ufny wobec Atta, sam będzie próbował rozwikłać wiele tajemnic związanych z przybyciem tureckiego poselstwa na dwór cesarza Józefa I. Wraz z kolejnymi stronami książki odkrywamy powoli tajemnice Wiednia, poznajemy wiele legend z nim związanych (mianowicie legenda o złotym jabłku, siedem słów Archanioła Michała). Pracując w pałacu zwanym Bezimiennym Miejscem nasz bohater odkrywa jego mroczną, a zarazem przeklętą historię.
W pewnym momencie książka zaczyna przypominać dobry kryminał. Przyjaciele pomocnika naszego kominiarza zaczynają ginąc jeden po drugim. Czy wśród bohaterów jest zdrajca? Nawet sam Atto nie jest wolny od podejrzeń. Niestety bohaterowie późno odkrywają „spisek”, który zagraża życiu nie tylko samego cesarza , ale także rodzimemu królestwu Atta, czyli Francji.
Bohaterowie, a szczególnie Atto odkrywa, że tym razem ich przeciwnik nie ma jednej twarzy, jest „tajemną siłą” z którą tym razem nie wygrają. Smutny wydaje się fakt, że Atto uświadamia sobie, że jest reliktem dawnej epoki, która już nie wróci. Epoki, w której grało się według określonych reguł, epoki , w której pozycja króla nie była zagrożona. Jednocześnie warto zwrócić uwagę na pewne słowa Atta, który mówi, iż obecne wydarzenia przyczynią się do zniszczenia ładu panującego w Europie, a lud będzie żądny krwi w imię Wolności, Równości i Braterstwa (oczywiste nawiązanie do Rewolucji Francuskiej).
W przypadku wcześniejszych książek o ile mają one pewne pozytywne zakończenie, to w przypadku „Veritas” ma ono strasznie pesymistyczny wydźwięk. Same końcowe lata życia Atta, jego próby walki z nową epoką bynajmniej nie napawają optymizmem. Czytając szczególnie ostatnie sceny książki można mieć wrażenie, że tak naprawdę nie wpływamy na naszą historię. Jak ktoś kiedyś wspominał, historię piszą zwycięzcy i rzec można, że to jest prawda. Jednocześnie sami autorzy wspominają, że po tylu latach nawet wiekach, próbując dociec prawdy zauważyli, że nadal istnieje pewna niechęć, czy to naukowców, czy też polityków. Czyżby nadal działały jak to wspomniał Atto „tajemne siły”?
Wprawny czytelnik zauważy, że jest promyk nadziei. Chociażby sam nasz bohater posługacz/pomocnik w willi/ a obecnie kominiarz będzie próbował spełnić ostatnią prośbę Atta, a mianowicie napisać wszystkie przeżyte wydarzenia w imię prawdy (Veritas- stąd też tytuł książki).
Warto zwrócić uwagę też na same tytuły książek. Niosą one pewne przesłanie. Pomimo odkrycia wielu sekretów prawda będzie nadal tajemnicą. Lecz prawda jest możliwa w przypadku tylko jednej osoby, ona sama jest prawdą. A kim jest ta osoba? Cóż pozostawiam to już wam drodzy współczytelnicy do odkrycia.
Na zakończenie warto wspomnieć o dołączonej płycie z muzyką. Oprócz tego, że pozwala ona na zagłębienie się w klimatach tamtych czasów jest też pewien rarytas. Jedyny nagrany głos ostatniego kastrata w Kaplicy Sykstyńskiej (naprawdę tzw. biały kruk). Autorzy zapowiedzieli kolejną książkę z tego cyklu (Mysterium). Miejmy nadzieję, że jej realizacja dojdzie do skutku.
Książka naprawdę godna polecenia, jak i też przeczytania.

Po jedenastu latach od wydarzeń w „Secretum” znów spotykamy dwójkę naszych bohaterów – dawnego posługacza w gospodzie Donzello, a obecnie kominiarza oraz Atta Melaniego. Tym razem akcja książki toczy się w przepięknym Wiedniu. Nasz bohater „przypadkowo” spotyka na swej drodze Atta Melaniego, którego zadaniem jest doprowadzenie do pokoju z powodu wojny sukcesyjnej, do której...

Najlepsza z trzech powieści o opacie i jego pomocniku. Jest i tajemnica i zbrodnia, wszystko czego zabrakło w części drugiej, "Secretum". Jedyne, co mi przeszkadza, to nieco zbyt fantastyczne, w moim odczuciu, zakończenie. Po prostu nie pasuje do tej przesiąkniętej historią powieści.

Najlepsza z trzech powieści o opacie i jego pomocniku. Jest i tajemnica i zbrodnia, wszystko czego zabrakło w części drugiej, "Secretum". Jedyne, co mi przeszkadza, to nieco zbyt fantastyczne, w moim odczuciu, zakończenie. Po prostu nie pasuje do tej przesiąkniętej historią powieści.

Trzecia część sagi tych autorów. Najbardziej mroczna i owiana tajemnicą. Czekam na kolejną część.

Trzecia część sagi tych autorów. Najbardziej mroczna i owiana tajemnicą. Czekam na kolejną część.

3 część cyklu.... Myślę że najlepszą rekomendacją jaką mogę dać to to że czekam na czwartą... Od dawna i z utęsknieniem..

3 część cyklu.... Myślę że najlepszą rekomendacją jaką mogę dać to to że czekam na czwartą... Od dawna i z utęsknieniem..

Część trzecia i ostatnia. Ten sam klimat i metoda co w poprzednich tomach. Zakończenie próbuje nadać całości wymiar, której ona nie ma i nie potrzebuje. Veritas, sama w sobie jest doskonała.

Część trzecia i ostatnia. Ten sam klimat i metoda co w poprzednich tomach. Zakończenie próbuje nadać całości wymiar, której ona nie ma i nie potrzebuje. Veritas, sama w sobie jest doskonała.

jak wcześniej.Czekam na Mysterium.

jak wcześniej.Czekam na Mysterium.