Czy życie iluzją potrafi ograniczyć cierpienie ? Czy zastąpienie rozpaczy fantazjami potrafi nas uleczyć czy może tylko stanowi chwilowy bufor bezpieczeństwa. Myślimy o nim, kurczowo się go trzymamy by się nie rozpaść. Gromadzimy nasze obawy i strach w najdalszym zakamarkach naszych umysłów i udajemy że w ogóle ich tam nie ma.

Tragedia, ludzkie cierpienie, poczucie straty i przynależności. Wszystko to znajdziemy w tej książce.
Gdy po nią sięgałam nie spodziewałam się, że wywoła we mnie aż takie emocje.

Szczerzę jestem rozdarta.

Gdzieś koło 60 strony czytając koleją wiadomość od Finna u moim umyśle jakby magicznym trafem zapaliła się jakaś lampka. I byłam w kropce. Pomyślałam tylko: "Nie to nie może być prawda", "Proszę żeby to tylko nie tak się skończyło". I wtedy już wiedziałam o co chodzi. Cała ta rodzinna tajemnica przestała być zagadką. No coż... miałam jeszcze jakąś nikła, malutka nadzieję, że może autorka zakończy to inaczej. Zastanawiałam się nawet czy nie przerzucić stron na koniec czego nie praktykuje NIGDY i krytykuję ludzi za takie poczynania, ale byłam tak zdesperowana... Nie uległam pokusie, przeczytałam od deski do deski. Boli mnie serce, boli mnie głowa, jest prawie 3 w nocy, nie wiem jak teraz zasnę, ale było warto.

Czy życie iluzją potrafi ograniczyć cierpienie ? Czy zastąpienie rozpaczy fantazjami potrafi nas uleczyć czy może tylko stanowi chwilowy bufor bezpieczeństwa. Myślimy o nim, kurczowo się go trzymamy by się nie rozpaść. Gromadzimy nasze obawy i strach w najdalszym zakamarkach naszych umysłów i udajemy że w ogóle ich tam nie ma.

Tragedia, ludzkie cierpienie, poczucie straty...