A.:

„[…]wiedział, że to szczęście umierać w cieniu takiego uśmiechu.”

„Imperium wilków” to moje pierwsze spotkanie z prozą Grange’a. Zwlekałam nieco z tą lekturą i teraz wiem, że to był poważny błąd! Wiem także, że to dopiero początek mojej przygody z twórczością jednego z najpopularniejszych pisarzy francuskich.

Opisanie fabuły „Imperium Wilków” mija się w zasadzie z celem, ponieważ czytelnik wraz z coraz dalszym zagłębianiem się w lekturę sam stopniowo odkrywa mroczną prawdę... Można jednak wspomnieć, że główną rolę odegra pewna nietypowa kobieta, której zdarzają się dziwne zaniki pamięci - Anna, grupa wściekłych nacjonalistów tureckich, których głównym hobby jak się wydaje jest torturowanie i mordowanie, a także para detektywów - młody Paul i jego partner z konieczności - emerytowany "konsultant" Schiffer. Czym spowodowane są zaniki pamięci Anny? Jaka jest rola Schiffera w całym śledztwie? Kogo szuka tajemnicza turecka ultraprawicowa organizacja, nazywana Szarymi Wilkami? Na te pytania na pewno znajdziecie odpowiedź w trakcie lektury.

W książce mamy do czynienia ze świetnymi kreacjami bohaterów. Wściekły, niezdyscyplinowany i nieprzewidywalny Schiffer ukazany jest na pragnącego zabłysnąć i zostać bohaterem Paula. Anna natomiast pragnie wolności… Ale na jej temat nie zdradzę nic więcej, gdyż nie byłoby zabawy z czytania i odkrywania historii tej postaci. Na koniec mamy także postać oddanego ideałom nacjonalistycznym bojownika – Azera, który nie spocznie, dopóki nie odnajdzie człowieka, którego szuka. Jest także szereg innych, nieco mniej znaczących postaci. Warto jednak zwrócić uwagę, że postacie stworzone przez autora nigdy nie są czarno - białe, a każdy z bohaterów do samego końca pozostaje tajemniczy.

Kolejnym charakterystycznym elementem jest duża brutalność. Dzielnica turecka w Paryżu nie jest miejscem przyjemnym, choć na zewnątrz wszystko wygląda dość spokojnie – ot, taka normalna część miasta, zamieszkiwana przez mniejszość narodową… Tymczasem w piwnicach, w warunkach, które pozostawiają wiele do życzenia, pracują nielegalni imigranci. Policja nie jest z pewnością organem godnym zaufania, a handel narkotykami staje się czymś tak powszednim, że nawet nie warto zwracać uwagi na ów proceder. Do tego dodajmy skrajnie brutalną, potężną i bezkompromisową organizację fanatycznych nacjonalistów tureckich - Szarych Wilków. Metody stosowane przez nich podczas „przesłuchań” są także niezwykle wyszukane, a Grange opisuje je z ogromną dokładnością… Zaletą jest również nieprzewidywalne zakończenie.

Sądzę, że Grange szybko dołączy do grona moich ulubieńców. A „Imperium wilków” polecam każdemu.

--------------------------------------------

D.:

Przed przystąpieniem do ,,Imperium Wilków” byłem pewny tylko jednego. A konkretnie to tego, że nie przebije ,,Purpurowych Rzek” (drugiej i najpopularniejszej powieści Grange’a). Obcuje z francuzem już czwarty raz i żadnego poprzedniego spotkania nie żałuje, ale dopiero tym utworem rozłożył mnie na łopatki. Przeceniłem majestat ,,Purpurowych Rzek” i nie doceniłem talentu Grange’a, który wcale nie jest mi obcy, ale dopiero tutaj ujawnia się w pełnej krasie.

Fabuła toczy się dwutorowo. Wskoczymy w skórę policjanta który prowadzi dochodzenie w sprawie serii morderstw i głównej bohaterki Anny, która nieoczekiwanie staje się zwierzyną łowną. Od samego początku ich drogi biegną w jednym kierunku, za sprawą Schiffer’a. Bardzo barwnej i doskonale napisanej postaci. Intryga poprowadzi nas od zapyziałych paryskich dzielnic, aż po monumentalne meczety w Istambule. Subtelnie i sugestywnie opisane lokacje, dopełniają się z dramatem rozgrywającym się w psychice Anny. Poza nienagannie rozpisanymi dialogami, Imperium Wilków jest również prawdziwym kompendium wiedzy kultury tureckiej.


L'Empire des Loups przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Spodziewałem się dobrego dreszczowca, a dostałem znakomity thriller. Książki są tylko nie analogicznym zlepkiem trzydziestu dwóch liter, ale Grange poza stroną merytoryczną potrafi przelać na nie część swojej duszy.

A.:

„[…]wiedział, że to szczęście umierać w cieniu takiego uśmiechu.”

„Imperium wilków” to moje pierwsze spotkanie z prozą Grange’a. Zwlekałam nieco z tą lekturą i teraz wiem, że to był poważny błąd! Wiem także, że to dopiero początek mojej przygody z twórczością jednego z najpopularniejszych pisarzy francuskich.

Opisanie fabuły „Imperium Wilków” mija się w zasadzie z...