Zagadkowy tytuł, nic nie sugerujący, że książka będzie tak przepełniona emocjami.

To nie była lukrowana opowieść, ten poziom prawdziwości rzadko zdarza się w książkach obyczajowych. Zaskakująca, aromatyczna i prawdziwa do bólu.

Jako matka zawsze boję się książek o macierzyństwie. Może to i dla kogoś absurd, ale nic na to nie poradzę. Ten wewnętrzny lęk o zdrowie swoich dzieci zrozumie tylko rodzic.

Już od pierwszej strony wiedziałam, że będzie to ciężka emocjonalna przeprawa. Autorka porusza tu temat tabu. Czy rodzice zawsze darzą swoje dzieci bezwarunkową miłością?

Narracja prowadzona jest z perspektywy Anny, mamy, szefowej kuchni, która lubi mieć wszystko zaplanowane. Kto ma dzieci ten wie, że plany to jedno, a rzeczywistość to drugie.
Poznajemy również, męża głównej bohaterki Tobiasa, kompozytora i wolnego ducha.

Czy taki układ się sprawdzi ze zderzeniem z przykrą rzeczywistością, czyli chorobą dziecka?
Czy mogą być szczęśliwi pomimo cierpienia córki?

Ona- kocha ją bezwarunkowo. „Czyż nie warto się dla niej starać, skoro pragnie bliskości?”.

On- boi się tej miłości, chce oddać córkę, bo uważa, że tak będzie dla niej najlepiej. „ Czego się boisz? Wielu rzeczy. Że ty ją pokochałaś, a mnie brakuje odwagi. Bo im bardziej pozwolimy sobie ją kochać, tym więcej przez nią wycierpimy”.

Czy uda się osiągnąć kompromis?
Czy jest możliwe uszczęśliwienie wszystkich?

Razem starają się nadal zachować siebie w tej trudnej sytuacji. Chcą odpocząć od córki, od jej niepełnosprawności, bo ich przeraża. „Oboje znajdujemy się na granicy wytrzymałości, balansujemy nad przepaścią”.

Nawzajem się usprawiedliwiają w swych samolubnych pragnieniach. Ale prawda jest taka, że każdy chce mieć coś dla siebie. Swój czas na odpoczynek, rozwój i przyjemność. Czasem ucieczka od problemu jest najlepszym rozwiązaniem. A powtarzanie sobie,że wraz z chorobą dziecka skończyło się nasze życie nie doprowadzi do niczego dobrego.

Pomimo trudnej tematyki książka jest pełna uroku, dobrego humoru.

Jest to książka, która zmusza do refleksji. Pozostaje na długo w pamięci czytelnika. Koniec historii nie jest jednoznaczny, ale może to i dobrze. Każdy sam dopowie sobie zakończenie zgodnie ze swoim sumieniem.

Zagadkowy tytuł, nic nie sugerujący, że książka będzie tak przepełniona emocjami.

To nie była lukrowana opowieść, ten poziom prawdziwości rzadko zdarza się w książkach obyczajowych. Zaskakująca, aromatyczna i prawdziwa do bólu.

Jako matka zawsze boję się książek o macierzyństwie. Może to i dla kogoś absurd, ale nic na to nie poradzę. Ten wewnętrzny lęk o zdrowie swoich...